พุทธปรัชญาว่าด้วยความไม่เที่ยงในผู้ป่วยพาร์กินสัน

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ (1) ศึกษาโรคพาร์กินสัน (2) ศึกษาหลักอนิจจตาในพุทธปรัชญาเถรวาทและ (3) วิเคราะห์พุทธปรัชญาว่าด้วยความไม่เที่ยงในผู้ป่วยพาร์กินสัน พบว่า โรคพาร์กินสัน เป็นโรคเรื้อรังที่เกิดจากความเสื่อมของระบบประสาทส่วนกลาง ผู้ป่วยจะมีอาการผิดปกติเกี่ยวกับการเคลื่อนไหว สมดุลทางร่างกาย และอาการผิดปกติทางจิตทางระบบประสาท อาการของโรคแบ่งออกเป็น 5 ระยะ โดยเริ่มจากร่างกายสั่นเกร็ง กระทั่งถึงเคลื่อนไหวตนเองไม่ได้ ซึ่งปัจจุบันยังไม่สามารถรักษาโรคพาร์กินสันให้หายขาดหรือหยุดยั้งการดำเนินของโรคได้

หลักอนิจจตา เป็นความไม่เที่ยงของจิตและความไม่เที่ยงทางรูป คือการเปลี่ยนแปลงอันเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับทุกสรรพสิ่ง อนิจจตา มีนิยามว่า เมื่อสิ่งใดเกิดขึ้นแล้วต้องแปรเปลี่ยนสภาพและดับสิ้นไปตามเหตุปัจจัย ระเบียบ กฎเกณฑ์

พุทธปรัชญาว่าด้วยความไม่เที่ยงในผู้ป่วยพาร์กินสัน คือความไม่เที่ยงของโรคพาร์กินสันในลักษณะของหลักอนิจจตา เป็นความเปลี่ยนแปลงทางกายใจ และสรรพสิ่งในลักษณะของรูป จิต โดยมีปัจจัยให้เกิด ตั้งอยู่ ดับไป ไม่คงอยู่ถาวร ดังนั้น โรคพาร์กินสัน สามารถเกิดได้กับทุกคน และผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน จะต้องเผชิญกับอาการของโรคที่ไม่มีความแน่นอน เกิดขึ้นได้ทุกขณะ ไม่สามารถควบคุมอาการได้ ซึ่งกระบวนการของความเปลี่ยนแปลงนี้ได้เป็นไปตามหลักความจริงของความไม่เที่ยงแห่งชีวิต