ยุทธศาสตร์การบริหารจัดการอ่างเก็บน้ำธรรมชาติ หนองหลวง จังหวัดเชียงราย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์สภาพปัจจุบันของการบริหารจัดการอ่างเก็บน้ำธรรมชาติหนองหลวง จังหวัดเชียงราย และ 2) จัดทำยุทธศาสตร์การพัฒนาการบริหารจัดการอ่างเก็บน้ำธรรมชาติหนองหลวง จังหวัดเชียงราย กลุ่มตัวอย่างและกลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย ประชาชนที่อยู่อาศัยโดยรอบพื้นที่หนองหลวง จำนวน 360 คน ผู้นำชุมชนโดยรอบพื้นที่หนองหลวง จำนวน 23 คน และ ตัวแทนจากหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการอ่างเก็บน้ำธรรมชาติหนองหลวง จังหวัดเชียงราย จำนวน 15 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย แบบสอบถาม และการจัดประชุมกลุ่มย่อย ใช้การวิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติ บรรยายค่าสถิติด้วยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า ประชาชนมีความต้องการในการพัฒนาอ่างเก็บน้ำหนองหลวงให้สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างยั่งยืนและมีประสิทธิภาพ โดยให้ความสำคัญกับการมีส่วนร่วมของชุมชน การบริหารจัดการที่เป็นระบบ การสนับสนุนจากภาครัฐ และการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ผู้นำชุมชนมีความตระหนักถึงความสำคัญของอ่างเก็บน้ำหนองหลวง และมีความต้องการอย่างมากที่จะพัฒนาการบริหารจัดการในทุกด้าน เพื่อให้สามารถใช้ประโยชน์จากอ่างเก็บน้ำได้อย่างเต็มศักยภาพและยั่งยืน ประเด็นยุทธศาสตร์ที่ได้จากการวิจัยครั้งนี้ คือ การพัฒนาระบบบริหารจัดการอ่างเก็บน้ำธรรมชาติหนองหลวง จังหวัดเชียงราย โดยเสริมสร้างความร่วมมือ พัฒนาบุคลากร ปรับปรุงเทคโนโลยี เพิ่มแหล่งทุน และส่งเสริมการมีส่วนร่วม เพื่อรองรับการพัฒนาอย่างยั่งยืน ซึ่งประกอบด้วยกลยุทธ์ 5 ด้าน ได้แก่ 1) การจัดสรรงบประมาณและแสวงหาแหล่งเงินทุนเพิ่มเติม 2) การพัฒนาบุคลากรและสร้างความร่วมมือ 3) การปรับปรุงเครื่องมือและเทคโนโลยี 4) การสร้างการมีส่วนร่วมและการสื่อสาร และ 5) การวางแผนและการจัดการเชิงกลยุทธ์
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เกษม จันทร์แก้ว. (2551). แนวคิดและหลักการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ข่าวสภาพัฒน์. (2562). รายงานภาวะทางสังคม. สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2568. เข้าถึงได้จาก https://www.nesdc.go.th/download/Social/Social_Report/2562_q4_002_news_th_en.pdf
นิรวาน พิพิธสมบัติ และคณะ. (2550). พื้นที่ชุ่มน้ำ : แหล่งอาหารของโลก รายงานการประชุมเชิงปฏิบัติการเนื่องในวันพื้นที่ชุ่มโลก ประจำปี 2550. สำนักงานนโยบายและแผน
สถาบันวิจัยเศรษฐกิจป๋วย อึ๊งภากรณ์. (2563). การบริหารจัดการน้ำ: ข้อเสนอเชิงนโยบายจากงานวิจัย. สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2568. เข้าถึงได้จาก https://www.pier.or.th/forums/2020/15/
สำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาติ. (2561). แผนแม่บทการบริหารจัดการทรัพยากรน้ำ 20 ปี (พ.ศ.2561–2580). สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2568. เข้าถึงได้จาก https://wr.pwa.co.th/data/_uploaded/file/Law/MasterPlan20years_2561to2580.pdf
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2557). แนวทางการบริหารจัดการพื้นที่ชุ่มน้ำของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
สุภาภรณ์ ศรีบุญเรือง. (2562). บทบาทผู้นำชุมชนกับการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติในพื้นที่ลุ่มน้ำภาคเหนือ. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 11(1), 45–58.
Global Water Partnership. (2000). Integrated water resources management. TAC Background Papers No. 4. 30 April 2025. Retrieved from https://www.scirp.org/reference/referencespapers?referenceid=1320536
Northouse, P. G. (2019). Leadership: Theory and practice (8th ed.). SAGE Publications.
United Nations. (2015). Transforming our world: The 2030 agenda for sustainable development. 30 April 2025. Retrieved from https://www.sdgs.un.org/2030agenda