ผลของการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีการสอนแบบแสดงบทบาทสมมุติที่มีต่อการพัฒนาทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์ของนักศึกษาวิชาชีพครู
THE EFFECTS OF THE ROLE-PLAYING INSTRUCTIONAL METHOD ON THE DEVELOPMENT OF STRATEGIC COMMUNICATION SKILLS AMONG PRE-SERVICE TEACHERS
คำสำคัญ:
ทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์, วิธีการสอนแบบแสดงบทบาทสมมุติบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์ของนักศึกษาวิชาชีพครู ก่อนและหลังที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีการสอนแบบแสดงบทบาทสมมุติ และ 2) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาวิชาชีพครูที่มีต่อการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีการสอนแบบแสดงบทบาทสมมุติที่มีต่อการพัฒนาทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาสาขาวิชาการประถมศึกษา ชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ปีการศึกษา 2567 จำนวน 30 คน ซึ่งได้มาโดยการสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย 1) แผนการจัดการเรียนรู้ที่พัฒนาทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์ 2) แบบวัดทักษะการสื่อสารอย่างมี กลยุทธ์ และ 3) แบบสอบถามความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที
ผลการวิจัยพบว่า 1) คะแนนทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์ของนักศึกษาวิชาชีพครู หลังการจัดการเรียนรู้สูงกว่าก่อนการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีการสอนแบบแสดงบทบาทสมมุติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) นักศึกษามีระดับความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีการสอนแบบแสดงบทบาทสมมุติที่มีต่อการพัฒนาทักษะการสื่อสารอย่างมีกลยุทธ์ โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.85, S.D. = 0.24)
เอกสารอ้างอิง
ชลาลัย ประสมทรัพย์. (2560). การใช้ภาษาและการฟังที่ไม่เหมาะสมในการสื่อสารระหว่างบุคคล. วารสารนิเทศ ศาสตร์ศึกษา, 10(2), 45–60.
ทิศนา แขมมณี. (2554). รูปแบบการเรียนการสอน: ทางเลือกที่หลากหลาย (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
พรพิมล ศรีสวัสดิ์. (2563). การจัดการเรียนรู้เพื่อสร้างสัมพันธภาพในชั้นเรียน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิชาการ.
วัชนะ กระจ่างจบ. (2563). ประสิทธิผลของการใช้กิจกรรมบทบาทสมมุติในการสอนภาษาอังกฤษเพื่อการงาน อาชีพ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
วิจารณ์ พานิช. (2556). การสร้างการเรียนรู้สู่ศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มูลนิธิ. สยามกัมมาจล.
ศิริรัตน์ ชัยมงคล. (2559). การสื่อสารเพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมชาติกิจยรรยง. (2561). กลยุทธ์ทางการตลาดสำหรับผู้บริหาร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สมาร์ทไลฟ์.
สุคนธ์ สินธพานนท์ และคณะ. (2562). นวัตกรรมและเทคโนโลยีการจัดการเรียนรู้ (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2553). เทคนิคการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาผู้เรียน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิชาการ.
Bandura, A. (1977). Social learning theory. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Joyce, B., M. Weil and E. Calhoun. (2015). Models of Teaching (9th ed). Boston: Pearson Education.
Killen, R. (2007). Effective teaching strategies: Lessons from research and practice (4th ed). South Melbourne, VIC: Cengage Learning.
Littlewood, W. (2002). Communicative language teaching. United Kingdom: Cambridge University Press.
