การพัฒนาระเบียบวินัยด้วยกิจกรรมวิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ของเยาวชนตำบลหลักสอง จังหวัดสมุทรสาคร

DEVELOPING DISCIPLINE THROUGH BUDDHIST ACTIVITIES CREATIVE ACTIVITIES OF THE YOUTH OF LAK SONG SUBDISTRICT SAMUT SAKHON PROVINCE

ผู้แต่ง

  • พระมหาอนุกูล มหาวิริโย (ล้ำเลิศวิทยา) วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระเจริญพงษ์ วิชัย, ผศ. ดร. วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การพัฒนา, ระเบียบวินัย, กิจกรรมวิถีพุทธ, เยาวชนตำบลหลักสอง, จังหวัดสมุทรสาคร

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้เป็นการศึกษาแนวทาง “การพัฒนาระเบียบวินัยด้วยกิจกรรมวิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ของเยาวชนตำบลหลักสอง จังหวัดสมุทรสาคร” มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระเบียบวินัยในการดำเนินชีวิตของเยาวชนตำบลหลักสอง จังหวัดสมุทรสาคร 2) พัฒนาระเบียบวินัยผ่านกิจกรรมวิถีพุทธเชิงสร้างสรรค์ และ 3) ปลูกฝังการมีระเบียบวินัยด้วยกิจกรรมดังกล่าว ผลการวิจัยพบว่า

  1. เยาวชนมีความเข้าใจเรื่องระเบียบวินัยใน 3 ระดับ ได้แก่ ระดับพื้นฐานที่เน้นการเชื่อฟัง ระดับปานกลางที่ตระหนักรู้ในการควบคุมตนเอง และระดับลึกที่เชื่อมกับคุณธรรมภายใน อาทิ ศีล สมาธิ และปัญญา โดยพฤติกรรมวินัยสะท้อนผ่านการบริหารเวลา ความรับผิดชอบ และการเคารพกฎเกณฑ์ ทั้งนี้ ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรม ได้แก่ ครอบครัว โรงเรียน เพื่อน และสื่อออนไลน์ อุปสรรคสำคัญคือการขาดแรงบันดาลใจและการได้รับอิทธิพลจากสิ่งแวดล้อมที่ไม่เกื้อหนุน
  2. การพัฒนาระเบียบวินัยผ่านกิจกรรมวิถีพุทธ การฝึกสมาธิ ฟังธรรม และกิจกรรมจิตอาสา ที่ประยุกต์หลักธรรม อาทิ ศีล 5 สติ สมาธิ และพรหมวิหาร 4 พบว่า มีผลต่อการปรับเปลี่ยนทัศนคติของเยาวชน สู่การมีวินัยภายในและสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น
  3. กระบวนการปลูกฝังระเบียบวินัยด้วยกิจกรรมวิถีพุทธการฝึกฝนตนเองด้านกาย วาจา ใจ ผ่านการมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่เชื่อมโยงกับบริบทจริงของชีวิต การใช้สติในการรับสื่อ การฝึกสมาธิ และการฝึกคุณธรรมในครอบครัวและโรงเรียน ส่งผลให้เยาวชนตระหนักรู้ในตนเอง เห็นคุณค่าของการมีวินัย และสามารถเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม สอดคล้องกับบริบททางสังคมและพระพุทธศาสนา

เอกสารอ้างอิง

กังสดาล กนกหงส์. (2556). “ถอดบทเรียนความสำเร็จของกลุ่มเครือข่ายเยาวชนใฝ่ดีบ้านสบเติ๋น ตำบลสบป้าด อำเภอแม่เมาะ จังหวัดลำปาง”. รายงานวิจัย. สถาบันพระปกเกล้า.

จริน ศิริ. (2549). “การพัฒนาศักยภาพชุมชนด้านการท่องเที่ยวโดยใช้วัฒนธรรมชุมชนเป็นฐานในการพัฒนา : กรณีชุมชนเมืองกื้ด อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่”. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาการวางแผนพัฒนาชนบท บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

ปฏิรูปการศึกษา. สำนักงาน. (2543). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร:คุรุสภาลาดพร้าว.

พรพิทักษ์ เห็มบาสัตย์ และวรรณพล พิมพะสาลี. (2563). แนวทางการปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรมในสังคมไทย. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจและการเมือง ปีที่ 9 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม-สิงหาคม.

พระอนุสรณ์ กิตฺติวณฺโณ และคณะ. (2562). ยุทธศาสตร์การเรียนรู้เพื่อพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมของนักเรียน ตามหลักไตรสิกขา. วารสารธรรมวิชญ์ .ปีที่ 2 ฉบับที 2 กรกฎาคม – ธันวาคม.

รัตนาวดี สวยบารุง. (2564). “บทบาททางสังคมของความเชื่อเรื่องผีมอญในตาบลเจ็ดริ้ว อำเภอบ้านแพ้ว จังหวัดสมุทรสาคร”. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต. คณะอักษรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วีระพงศ์ ถิ่นแสนดี. (2550). การพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมนักเรียนโดยกระบวนการเรียนการสอนแบบบูรณาการ โรงเรียนสิงห์สะอาด อำเภอสหัสขันธ์จังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-30

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย