การพัฒนาสมรรถนะของครูสถาบันอาชีวศึกษาไทย
DEVELOPING COMPETENCIES OF VOCATIONAL EDUCATION TEACHERS IN THAILAND
คำสำคัญ:
คำสำคัญ : การพัฒนา , สมรรถนะของครู, สถาบันอาชีวศึกษาบทคัดย่อ
ในยุคที่โลกกำลังก้าวเข้าสู่สังคมฐานความรู้และเทคโนโลยีเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ระบบการศึกษาโดยเฉพาะในระดับอาชีวศึกษาได้กลายเป็นกลไกสำคัญในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้สอดคล้องกับความต้องการของตลาดแรงงานอย่างมีประสิทธิภาพ การพัฒนาสมรรถนะของครูผู้สอนจึงถือเป็นหัวใจหลักในการยกระดับคุณภาพการจัดการเรียนการสอน และส่งเสริมศักยภาพของผู้เรียนให้สามารถประกอบอาชีพได้จริงในโลกแห่งการแข่งขัน ในประเทศไทย ครูในสถาบันอาชีวศึกษามีบทบาทไม่เพียงแต่ในฐานะผู้ถ่ายทอดความรู้เชิงวิชาชีพ แต่ยังเป็นผู้อำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ การฝึกปฏิบัติ และการพัฒนาทักษะทางอาชีพของนักศึกษา ดังนั้น การเสริมสร้างและพัฒนาสมรรถนะของครูให้มีความรู้ ทักษะ และเจตคติที่เหมาะสมกับบริบทของการเรียนการสอนยุคใหม่จึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง เพื่อยกระดับมาตรฐานการอาชีวศึกษาให้สามารถแข่งขันในระดับภูมิภาคและระดับโลกได้อย่างยั่งยืน การพัฒนาสมรรถนะของครูในสถาบันอาชีวศึกษาในประเทศไทย ต้องการให้อาชีวศึกษาเป็นองค์กรหลักที่ผลิตและพัฒนากำลังคนให้มีคุณภาพและมาตรฐานเข้าสู่ตลาดแรงงาน โดยเฉพาะในภาคอุตสาหกรรมที่จะปรับเปลี่ยนนำเอาเทคโนโลยีเข้ามาใช้แทนคน นำเครื่องจักรมาใช้ในการผลิต โดยคนจะทำหน้าที่ในการควบคุมเครื่องจักรกล เน้นอุตสาหกรรมการออกแบบและความคิดสร้างสรรค์ที่ให้มูลค่าสูง ใช้แรงงานน้อยต้นทุนต่ำ ปรับเปลี่ยนเป็นผลิตภัณฑ์ที่เน้นเทคโนโลยีและนวัตกรรม ผลิตสินค้าคุณภาพสูงและมีมูลค่าทางเศรษฐกิจสูง ก่อให้เกิดรายได้สูงกว่าการลงทุนในระบบอุตสาหกรรมเดิม ๆ จึงต้องผลิตคนเพื่อรองรับเทคโนโลยีขั้นสูงส่งผลต่อการเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศด้วยเหตุนี้ครูผู้สอนในสถานศึกษาอาชีวศึกษาจึงมีความจำเป็นที่ต้องมีการพัฒนาความรู้ ความเข้าใจ ทักษะการฝึกปฏิบัติและเจตคติที่ดี และทักษะความสามารถในการเรียน การสอนอย่างจริงจัง ให้เหมาะสมกับการเป็นบุคคลแห่งการเรียนรู้นวัตกรรม ประกอบด้วย ทักษะการเรียนรู้และวัตกรรม ทักษะสารสนเทศ สื่อและเทคโนโลยี และทักษะชีวิตและอาชีพทั้งสามด้านเป็นทักษะที่จำเป็นอย่างยิ่ง รวมถึงสมรรถนะและความสามารถพื้นฐานด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารสามารถนำมาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์อย่างสร้างสรรค์
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. (2018). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาภาคเกษตรสู่ Smart Farming. สำนักงานปลัดกระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2017).ยุทธศาสตร์การพัฒนาอุตสาหกรรมไทย 4.0. สำนักงานปลัดกระทรวงอุตสาหกรรม.
คณะกรรมการนโยบายเศรษฐกิจดิจิทัล. (2016).แผนพัฒนาเศรษฐกิจดิจิทัลของประเทศไทย. สำนักงานรัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์.
ชุมพล คําเทียน และ พิชญาภา ยืนยาว.(2563).สมรรถนะครูผู้สอนอาชีวศึกษาด้านนวัตกรรมการเรียนรู้ในยุค 4.0.งานประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่12.มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐมมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม | จังหวัดนครปฐม | ประเทศไทย | 9 - 10 กรกฎาคม 2563:2837-2845.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2552). การสรรหาการคัดเลือกและการประเมินผลการปฏิบัติงานของ บุคลากร. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพดล สุตันติวณิชย์กุล. (2554). การศึกษาความพร้อมด้านเทคโนโลยีของสถานศึกษาอาชีวศึกษาไทย เพื่อรองรับการเป็นประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. กรุงเทพฯ :มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
เทื้อน ทองแก้ว. (2550). สมรรถนะ (Competency) : หลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
ธนกฤต อั้งน้อย .(2563).รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูใหม่ในศตวรรษที่ 21ตามแนวคิดโรงเรียนเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้.วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นวลอนงค์ อุชุภาพ.(2561). คุณลักษณะของผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อการดำเนินงานของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี.3(2):99-118.
นิทัศน์ ศิริโชติรัตน์. (2559). หลักการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในศตวรรษที่ 21. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิลสุข ปรัชญานันท์. (2560). อาชีวศึกษากับประเทศไทย4.0. วารสารอาชีวะก้าวไกล, 3(2),1/6-3/6.
นิสดารก์ เวชยานนท์.(2549).Competency Based Approach.กรุงเทพมหานคร: กราฟิโก ซิสเต็มส์.
มณพิไลย นรสิงห์. (2560). การพัฒนาคนเพื่อการขับเคลื่อนประเทศไทยไปสู่ Thailand 4.0. สืบค้นเมื่อ 5 เมษายน 2561. จาก https://www.nectec.or.th/news.
วรากร ทรัพย์วิระปกรณ์ และพัชรี ถุงแก้ว. (2559). ความสุขของบุคลากรสายสนับสนุน: กรณีศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารศึกษาศาสตร์, 27(1),. 113-129.
ศักดิ์ไทย สุรกิจบวร. (2557). สมรรถนะสำคัญของผู้บริหารมืออาชีพ.วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. 6(12), 165-184.
สรวงอัยย์ อนันทวิจักษณ์. (2561). คุณลักษณะผู้นำองค์กรธุรกิจในยุคไทยแลนด์4.0 วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี,29 (1), 1-18
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา, กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนพัฒนาการอาชีวศึกษา พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ:กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา, สำนักพัฒนาครูและบุคลากรอาชีวศึกษา.(2561).คู่มือการประเมินตนเองและการจัดทำแผนพัฒนาตนเองรายบุคคล(Individual Development Plan : ID PLAN) ของครู สายงานการสอน สังกัดสำนักงานคณะ กรรมการการอาชีวศึกษา. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2017).แผนอุดมศึกษาระยะยาว 15 ปี ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2560-2574). สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.(2548).การปรับใช้สมรรถะในการบริหารทรพยากรมนุษย์.เอกสารประกอบการสัมมนาเรื่องสมรรถะข้าราชการ:2-3.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). นโยบายและยุทธศาสตร์การปฏิรูปการศึกษาใน. ทศวรรษที่สองด้านการพัฒนาอาชีวศึกษา. กรุงเทพฯ:: สํานักงานเลขาธิการสภา การศึกษา.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2019).แผนแม่บทการส่งเสริม SMEs ฉบับที่ 4 (พ.ศ. 2560-2564). สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2018). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. สำนักเลขาธิการสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สิทธิพงศ์ นกแอนหมาน และคณะ. (2559). สมรรถนะผู้บริการสถานศึกษา วิทยาลัยการอาชีพสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วารสารหาดใหญ่วิชาการ, 15(1), 43-58.
สุรพงษ์ เอิมอุทัย .(2564).แนวทางการพัฒนาครูและบุคลากรอาชีวศึกษาประจำปี พ.ศ. 2565 เพื่อการขับเคลื่อนนโยบายกาศึกษาเพื่ออาชีพและสร้างขีดความสามารถในการแข่งข้นของประเทศ.วารสารวิชาการสถาบันอาชีวศึกษาภาคใต้.6(2):1-12.
วีณา พึงวิวัฒน์นิกุล. (2564). เอกสารประกอบการบรรยายกระบวนวิชาการจัดการทรัพยากรมนุษย์ร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง, โครงการรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต.
เอกชัย กี่สุขพันธ์ และคณะ. (2553). การนำองค์การและเทคโนโลยีการบริหารการศึกษา : เอกสาร ประกอบการอบรมโครงการยกระดับคุณภาพครูและผู้บริหารสถานศึกษาทั้ง ระบบ ภายใต้แผนปฏิบัติการไทยเข้มแข็ง ปีงบประมาณ 2553-2555. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนุสิทธิ์ นามโยธา. (2555).การพัฒนารูปแบบความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้นของสมรรถนะผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของโรงเรียน. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎสกลนคร.
HR NOTE. การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์( Human Resource Development : HRD ). เข้าถึงได้ จาก Asia.com. online.
Blancero. D., Boroski, J and Dyer, L. (1996). Key Competency for a Transformed Human Resources Organization: Result of a Field Study. Human Resource Management. 35(3). 383-403.
Boyatzis, R.E. (1982). The Competence manager: A model for effective performance. New York: Wiley,
Brisbane, Holly E. (1994). The development child: Understanding children and parenting. New York: Glencoe.
Clarke, A. (1999). Evaluation Research: An Introduction to Principles,Methods and Practice. Sage Publications, London, 216.https://doi.org/10.4135/9781849209113
Hamel, Gary, & Prahalad, C.K. (1994). Competing for the Future. Boston: Harvard Business School Press.
McClelland, C. David. (1973). Testing for Competence rather than for Intelligence. New Jersey : American Psychologist.
UNESCO. (2020). Transforming technical and vocational education and training for sustainable development. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. https://unesdoc.unesco.org/
Spencer and Spencer. (1993). Competence at Work : Models for Superior Performance. (Online). Available : URL:http://www.joe.org/ 11 December 2011.
Scissions, Edward H. (1 9 8 2) . A Typology of Needs Assessment Definitions in Adult Education. Adult Education. 33(1): 20-28.
Rylatt, A.; & Lohan, K. (1995). Creating Training Miracles. Sydney: Prentice Hall.
