การสร้างเครือข่ายเยาวชนสืบสานวัฒนธรรมไทย-รามัญ ในชุมชนตำบลเจ็ดริ้ว จังหวัดสมุทรสาคร

CREATING A YOUTH NETWORK TO INHERIT THAI-RAMAN CULTURE IN THE CHET RIEW SUB-DISTRICT COMMUNITY SAMUTSAKHON PROVINCE

ผู้แต่ง

  • กฤษฏิ์ณพัชร พงศธรไพบูลย์ วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระเจริญพงษ์ ธมฺมทีโป, ผศ.ดร. วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • ผศ.ดร.โยตะ ชัยวรมันกุล วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

เครือข่ายเยาวชน, วัฒนธรรมไทย-รามัญ, ชุมชนตำบลเจ็ดริ้ว

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อ สำรวจ พัฒนา และสร้างเครือข่าย การมีส่วนร่วมของเยาวชนในการสืบสานวัฒนธรรมไทย-รามัญในชุมชนตำบลเจ็ดริ้ว จังหวัดสมุทรสาคร โดยใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการวิจัยเอกสารและสัมภาษณ์เชิงลึกกลุ่มเป้าหมาย 15 คน/รูป

ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้แหล่งเรียนรู้: ตำบลเจ็ดริ้วเป็นแหล่งอาศัยของชาวมอญมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2358 โดยมี ศูนย์วัฒนธรรมไทย-รามัญ ก่อตั้งขึ้นที่โรงเรียนวัดเจ็ดริ้วในปี พ.ศ. 2540 ศูนย์ฯ นี้จัดแสดงวัตถุโบราณ เครื่องใช้มอญ และสื่อการเรียนรู้ต่าง ๆ ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการอนุรักษ์ประเพณีมอญ เช่น การปักสไบมอญ การตักบาตรน้ำผึ้ง และการเล่นสะบ้า

กิจกรรมส่งเสริมการมีส่วนร่วม: ส่งเสริมให้เยาวชนแต่งกายแบบมอญโดยการปักและสวมใส่ผ้าสไบมอญ และมีส่วนร่วมในประเพณีสำคัญ เช่น สงกรานต์ อุปสมบท ตักบาตรน้ำผึ้ง และล้างเท้าพระ นอกจากนี้ยังมีการสืบสานอาหารมอญ เช่น แกงกระเจี๊ยบ แกงมะตาด และข้าวแช่ รวมถึงการส่งเสริม ผ้าสไบมอญให้เป็นสินค้าชุมชน

การสร้างเครือข่ายเยาวชน: มีการจัดตั้งกลุ่มเยาวชนที่สนใจวัฒนธรรมท้องถิ่น โดยได้รับการสนับสนุนจากผู้นำศาสนา วัด และชุมชน มีการใช้เทคโนโลยีและสื่อออนไลน์ในการเผยแพร่วัฒนธรรม และร่วมมือกับโรงเรียนและสถาบันการศึกษาเพื่อการเรียนรู้และถ่ายทอดวัฒนธรรม การสร้างเครือข่ายเยาวชนนี้ถือเป็น กุญแจสำคัญ ในการรักษาและเผยแพร่วัฒนธรรมไทย-รามัญในตำบลเจ็ดริ้วให้คงอยู่ต่อไป

เอกสารอ้างอิง

กนกพร ฉิมพลี. (2555). รูปแบบการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหัตถกรรมเครื่องจักสาน: กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สาขาพัฒนาสังคมและการจัดการสิ่งแวดล้อม คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

เกศกนก ชุ่มประดิษฐ์. (2550). การสื่อสารอย่างมีส่วนร่วมเพื่ออนุรักษ์อัตลักษณ์ทางล้านนาของชุมชนเทศบาลตำบลเวียงชัย จังหวัดเชียงราย. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.

นภาภรณ์ หะวานนท์ และคณะ. (2550). ทฤษฎีฐานรากในเรื่องความเข้มแข็งของชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

บุษบา ทองอุปการ. (2559). แนวทางการใช้ทุนชุมชนเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนในจังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ปัญญา รุ่งเรือง. (2562). ความเป็นมาวัฒนธรรม ประเพณี และวิถีชีวิตของชาวมอญตำบลเจ็ดริ้ว จังหวัดสมุทรสาคร. งานประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 11 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. 11-12 กรกฎาคม 2562.

วิทยา จันทร์แดง. (2554). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชุมชนเข้มแข็งตามแนว ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ในเขตจังหวัดภาคกลางตอนบน. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต. คณะรัฐประศาสนศาสตร์: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.

สุภรณ์ โอเจริญ. (2541). มอญในเมืองไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Alisra. Menakanisa. (1999). A Study on A Royal Temple in the Thai Urban Landscape: Wat Pho. Bangkok Thailand”. Texas : United States of America :Texas University.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-30

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย