การพัฒนาวัดเป็นศูนย์ส่งเสริมสุขภาวะจิตวิญญาณของประชาชน ในชุมชนหมู่บ้านไดมอนด์วิลล์ ตำบลศาลายา อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม
THE ESTABLISHMENT OF THE TEMPLE AS A SPIRITUAL WELL-BEING PROMOTION CENTER FOR RESIDENTS OF DIAMOND VILLE VILLAGE COMMUNITY, SALAYA SUBDISTRICT, PHUTTHAMONTHON DISTRICT, NAKHON PATHOM PROVINCE
คำสำคัญ:
การพัฒนาวัด, ศูนย์ส่งเสริมสุขภาวะจิตวิญญาณ, ชุมชนหมู่บ้านไดมอนด์วิลล์บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาวัดเป็นศูนย์ส่งเสริมสุขภาวะทางจิตวิญญาณของหมู่บ้านไดมอนด์วิลล์ จังหวัดนครปฐม 2) เพื่อพัฒนาวัดเป็นศูนย์ส่งเสริมสุขภาวะทางจิตวิญญาณของหมู่บ้านไดมอนด์วิลล์ จังหวัดนครปฐม 3) เพื่อเสนอรูปแบบการพัฒนาวัดเป็นศูนย์ส่งเสริมสุขภาวะทางจิตวิญญาณของหมู่บ้านไดมอนด์วิลล์ จังหวัดนครปฐม การวิจัยครั้งนี้ เป็นการการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม ร่วมกับการวิเคราะห์เนื้อหาและการบรรยายเชิงพรรณนา โดยมีพื้นที่ศึกษาในชุมชนหมู่บ้านไดมอนด์วิลล์ ซึ่งเป็นชุมชนกึ่งเมืองที่มีความหลากหลายทางอาชีพและสังคม
ผลการวิจัยพบว่า จากการวิเคราะห์สถานการณ์ด้วยเครื่องมือ SWOT พบปัญหาหลัก ได้แก่ การขาดการมีส่วนร่วมของชุมชน กิจกรรมที่ไม่ตรงกับความต้องการ และการขาดแผนพัฒนาอย่างเป็นระบบ แนวทางการแก้ไขคือการใช้ทรัพยากรในชุมชนอย่างเหมาะสม และจัดตั้งคณะกรรมการพัฒนาวัดที่เป็นตัวแทนจากภาคส่วนต่าง ๆ โดยออกแบบกิจกรรมร่วมกับประชาชน การดำเนินกิจกรรม เช่น การปฏิบัติธรรมประจำ การจัดงานบุญและสวดมนต์ในวันสำคัญทางศาสนา รวมถึงกิจกรรม “รักษ์วัด วัดสะอาด” ส่งผลต่อการส่งเสริมสุขภาวะทางจิตวิญญาณของชาวบ้าน และเสริมสร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างวัดกับชุมชน อีกทั้งยังเป็นกลไกสำคัญในการสร้างความสมดุลทางจิตใจและความเข้มแข็งของชุมชน รูปแบบการพัฒนาสู่กระบวนการ 4 ขั้นตอน คือ การวิเคราะห์ความต้องการ การกำหนดเป้าหมาย การจัดกิจกรรม และการประเมินผล โดยกิจกรรมหลักได้แก่ “4 สติ สู่สุขภาวะ” การปฏิบัติธรรม และการทำบุญอย่างมีเจตนา ขับเคลื่อนผ่านการบูรณาการหลักธรรมในพระพุทธศาสนาและการมีส่วนร่วมของชาวบ้านตั้งแต่ต้นจนจบกระบวนการ เป็นหัวใจสำคัญที่ทำให้วัดสามารถทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางสุขภาวะจิตวิญญาณที่ยั่งยืนในระดับชุมชน
เอกสารอ้างอิง
คูณ โทขันธ์ และเทพพร มังธานี. (2546). รูปแบบการจัดการศึกษาและเผยแผ่ศาสนธรรมของวัดในพระพุทธศาสนา : กรณีศึกษา วัดมหาพุทธาราม อำเภอเมือง จังหวัดศรีสะเกษ. (รายงานการวิจัย).สำนักงานเลขาธิการการศึกษา. กรุงเทพมหานคร.
จารุวรรณ ธรรมวัตร, รศ และคณะ. (2545). รูปแบบการจัดการศึกษาและการเผยแผ่ศาสนธรรมของวัดในพระพุทธศาสนา : กรณีศึกษาวัดบึง อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. (รายงานการวิจัย). สำนักนโยบายและแผนการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร.
ปภัสสร กิมสุวรรณวงศ์, ดร.. (2557). การดูแลสุขภาวะแบบองค์รวมของผู้สูงอายุตามแนวคิดทางพระพุทธศาสนา. (รายงานการวิจัย). สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ. กรุงเทพมหานคร.
พระครูปลัดเสนาะ วิสุทฺโธ และคณะ. (2567). รูปแบบการมีส่วนร่วมในการพัฒนาคุณภาพชีวิตประชาชนตามหลักพุทธธรรมของคณะสงฆ์จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ. 7(4),39-52.
พระมหาเริงศักดิ์ พิมพ์สกุล. (2545). รูปแบบการบริหารวัดในทศวรรษหน้า. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ภิรมย์ เจริญผล. (2553). ศึกษาวิเคราะห์หลักพุทธธรรมที่ใช้ในการดําเนินชีวิตของผู้สูงอายุ : กรณีศึกษาผู้สูงอายุในสถานสงเคราะห จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
แม่ชีเณรัชฌา ศักดิ์ศิริสัมพันธ์. (2556). พุทธวิธีบริหารเพื่อการพัฒนาสำนักปฏิบัติธรรม. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วราภรณ์ ศิริโอวัฒนะ และ พระปราโมทย์ วาทโกวิโท. (2567). กระบวนการฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวัน ผ่านการโค้ชที่มีสติเป็นฐาน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 12(2), 761-774.
ศักดา ภาคจันทึก. (2557). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ตามหลักไตรสิกขาของพระสังฆาธิการ อำเภอลำปลายมาศ จังหวัดบุรีรัมย์”. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
อุทัย สติมั่น. (2555). การพัฒนารูปแบบการจัดองค์ความรู้สำหรับสำนักปฏิบัติธรรมในประเทศไทย. ดุษฎีนิพนธ์ ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.