Wisdom for Making Roasted Pickled Fish Chili Paste with Herbs Production: Product Development for Community Sustainability
Main Article Content
Abstract
This qualitative research, employing the phenomenological approach, aimed to study the context of wisdom in preparing roasted pickled fish chili paste with herbs. Observe the technique of preparing roasted pickled fish chili paste with herbs using the local knowledge and present the development of roasted pickled fish chili paste. The key informants of this study consisted of five leaders and core members of the freshwater fish processing community enterprise, as well as five consumers. The research instruments were semi-structured in-depth interviews, with data collected through informal interviews and uninvolved observations and analyzed using thematic analysis. The research showed that 1) The context of knowledge in preparing roasted pickled fish chili with herbs was caused by the utilization of natural fish as a raw material in the Khlong Sam Wa district. Bangkok, where there has been freshwater fishing in the past and developed into a product of roasted pickled fish chili paste. 2) traditional production of chili paste with roasted fish and herbs consists of five steps: preparing the fish, roasting, preparing the ingredients, mixing, and packing 3) The developing guideline for chili paste with roasted fish and herbs, that collaboration with the community enterprise and researcher, involve five steps: (1) Analyzing market demands, (2) developing a distinctive and health-conscious formula, (3) developing packaging from environmentally friendly materials, 4) developing production to meet quality standards, and 5) marketing through storytelling of the product.
Article Details
References
ฉัตรชัย สวัสดิไชย และสุรศักดิ์ อิ่มเอี่ยม. (2559). ทบทวนงานวิจัยสมุนไพรไทย การแพทย์แผนไทยและสมุนไพรไทย. วารสารศูนย์การศึกษาแพทยศาสตร์คลินิก โรงพยาบาลพระปกเกล้า, 33(3), 265-270.
ชยากานต์ เรืองสุวรรณ, ชัยยงค์ พรหมวงศ์, สุทธิ ภมรสมิต และปรีชา อุยตระกูล. (2552). แบบจำลองภูมิปัญญาชุมชนกรณีศึกษาปลาส้มของชนชาวไทญ้อ หมู่บ้านท่าขอนยาง ตำบลท่าขอนยาง อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 3(2), 67-78.
ธนวิทย์ ลายิ้ม, จริยา บุรพกุศลศรี, สุรีย์รัตน์ เอมพรหม, ศศธร สิงขรอาจ, ภัทรภร ภควีระชาติ, ธณัฐพล เวียงสิมมา และอมลณัฐ ค้ายาด. (2565). ภูมิปัญญาอาหารท้องถิ่นจังหวัดชัยนาท: การพัฒนาสำรับชัยนาท. วารสารคหเศษฐศาสตร์, 65(2), 58-73.
ธนวิทย์ ลายิ้ม. (2566). ภูมิปัญญาการผลิตขนมทองหยิบกลุ่มจังหวัดภาคกลาง. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 25(5), 58-71.
นันทวัน ชมโฉม สุพรรณิการ์ โกสุม พิทักษ์ ศิริวงศ์ และฉัตรยา งามเลิศ. (2567). การสื่อสาร อัตลักษณ์ขนมไทย เพื่อส่งเสริมศักยภาพด้านการตลาด กรณีศึกษาร้านจันทร์วนัสขนมไทย และร้านย่าแหม่มขนมไทย จังหวัดนนทบุรี. วารสารคหกรรมศาสตร์และวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน, 6(2), 72-85.
นารีรัตน์ ศรีหล้า. (2567). การพัฒนาผลิตภัณฑ์น้ำพริกเพื่อเพิ่มมูลค่าสินค้าชุมชนตำบลน้ำคำ อำเภอเมืองศรีสะเกษจังหวัดศรีสะเกษ. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 9(1) 489-500.
นุชเนตร ตาเย๊ะ, จริยา สุขจันทรา, คืนจันทร์ ณ นคร และรุสนี กาแมแล. (2565). การพัฒนาผลิตภัณฑ์น้ำพริกปลาส้มปลานิล. วารสารและวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มรย, 7(3), 1-8.
ปรีชญา รุ่งวิกรัยกานต์. (2567, กรกฎาคม 4-5).“น้ำพริกกระสัง” soft power อาหารพื้นถิ่นจังหวัดสระแก้วภูมิปัญญา และรูปแบบการจัดการองค์ความรู้เพื่อการพัฒนาชุมชนท้องถิ่น [เอกสารนำเสนอ]. การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 16. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. นครปฐม, ประเทศไทย.
พยุงศักดิ์ มะโนชัย, กมลวรรณ มโนวรรณ์ และนิอร โฉมศรี. (2563). การพัฒนาน้ำพริกพื้นบ้านเพื่อเป็นอาหารสุขภาพ. วารสารวิจัยเทคโนโลยีนวัตกรรม, 4(2), 50-59.
พระมหาสุริยัน อุตตโร, พระมหาสิงห์ณรงค์ สิรินฺทรเมธี, พระสฤทธิ์ สุมโน, พระพัฒนพล สิริสุวณฺโณ, และพระวงษ์ทอง สุภทฺโท. (2564). การพัฒนาเทคนิคและกระบวนการถนอมอาหารตามภูมิปัญญาท้องถิ่น ของวิสาหกิจชุมชนบ้านโนนกาหลง อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(1), 381-396.
เพชรรัตน์ มีสมบูรณ์. (2555). ทัศนคติเกี่ยวกับอาหารภูมิปัญญาท้องถิ่น : กรณีศึกษาอาหารพื้นเมืองเชียงใหม่ประเภทน้ำพริก. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ, 15(1), 57-66.
รุ่งนภา ว่องไวไพโรจน์ และวิศรุต ศิริพรกิตติ. (2563, เมษายน 21).“ปลาส้ม”ผลิตภัณฑ์พื้นบ้านไทยยอดนิยม.https://www4.fisheries.go.th/local/file_document/20200622132612_1_file.pdf.
ฤทัยภัทร ให้ศิริกุล และอุทิศ ทาหอม. (2564). ยุทธวิธีการเพิ่มมูลค่าสินค้าทางวัฒนธรรมปลาส้มฟักของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนบ้านหนองระเวียง ตำบลเวียงชัย อำเภอพยัคภูมิพิสัย จังหวัดมหาสารคาม. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 13(1), 53-69.
สุภาภรณ์ ประสงค์ทัน, รภัส ศิลป์ศรีกุล, จริยา สุพรรณ และภพพิศลย์ ภพอุดม. (2567). การพัฒนาผลิตภัณฑ์น้ำพริกผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนในตำบลบางพึ่ง อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(7), 254-266.
แสงแข สพันธุพงศ์. (2564). มุมมองเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ในภาคตะวันตกผ่าน “น้ำพริก”. วารสารเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร, 3(1), 73-83.
อังคณา ตาเสนา, ธีรศิลป์ กันธา, ธนัชพร หาได้ และมัลลิกา ทองเอม. (2567). การพัฒนาผลิตภัณฑ์น้ำพริกปลาหัวยุ่งครัวศูนย์จัดการชุมชนแม่ปะเหนือ ตำบลแม่ปะ อำเภอ แม่สอด จังหวัดตาก. วารสารสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 8(3), 159-167.
Langdridge, D. (2007). Phenomenological Psychology: Theory, Research and Method, Pearson Education.
Liem, D. G., Miremadi, F., & Keast, R. S. (2011). Reducing sodium in foods: The effect on flavor. Nutrients, 3(6), 694-711.
Nastasi, B. K. & Schensul, S. L. (2005). Contributions of qualitative research to the validity of intervention research, Journal of School Psychology. 43(3), 177-195.