การพัฒนาการเรียนรู้ในยุคดิจิทัลเพื่อเสริมทักษะการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจอาหาร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวทางการพัฒนากระบวนการเรียนรู้ที่ตอบรับกับการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย โดยเฉพาะผลกระทบจากสถานการณ์ต่าง ๆ ที่ส่งผลต่อการจัดการศึกษาในปัจจุบัน เพื่อส่งเสริมให้ผู้เรียนเป็นผู้ประกอบการธุรกิจอาหารได้อย่างมีประสิทธิภาพ เข้าใจหลักการที่จำเป็นและสามารถฝึกปฏิบัติจริงได้อย่างรู้เท่าทันต่อการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี โดยศึกษากระบวนการเรียนรู้ของผู้เรียนในสถานการณ์โลกดิจิทัลและสถานการณ์โรคระบาด และพัฒนารูปแบบกระบวนการเรียนรู้ในยุคเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจอาหาร เนื้อหาครอบคลุมการจัดการเรียนรู้ในยุคใหม่ บทบาทของผู้สอนและผู้เรียน สื่อและเครื่องมือที่เข้าถึงง่าย และการประยุกต์ใช้ทรัพยากรทางดิจิทัลเพื่อการพัฒนาทักษะและสร้างโอกาสทางธุรกิจที่นำไปสู่การเป็นผู้ประกอบธุรกิจอาหาร บทความนี้เน้นย้ำการสร้างสมดุลระหว่างการเรียนรู้เชิงทฤษฎีและการฝึกปฏิบัติจริง เพื่อเตรียมความพร้อมให้ผู้เรียนสามารถใช้ความรู้และเทคโนโลยีร่วมกันอย่างสร้างสรรค์เพื่อการประกอบอาชีพในอนาคต
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กมล โพธิเย็น. (2564). Active Learning : การจัดการเรียนรู้ที่ตอบโจทย์การจัดการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 19(1), 11-28.
จิราภา เต็งไตรรัตน์, นพมาศ อุ้งพระ (ธีรเวคิน), รัจรี นพเกตุ, รัตนา ศิริพานิช, วารุณี ภูวสรกุล, ศรีเรือน แก้วกังวาล, ศันสนีย์ ตันติวิท, สิริอร วิชชาวุธ และอุบลวรรณา ภวกานันท์. (2543). จิตวิทยาทั่วไป. (พิมพ์ครั้งที่ 2). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จีรพงศ์ อ่อนน้อม, สุมิตร สุวรรณ และพัชราภา ตันติชูเวช. (2566). การปลูกฝังผู้เรียนยุคใหม่โดยใช้แนวคิดแบบผู้ประกอบการ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ นายเรืออากาศ, 11(1), 92-107.
จักรี เตจ๊ะวารี. (2564, พฤศจิกายน 24). การศึกษาไทย:จุดเน้นเพื่อรับมือกับความท้าทาย. https://www.bangkokbiznews.com/columnist /973744.
นรรัชต์ ฝันเชียร. (2562, กุมภาพันธ์ 7). การเรียนการสอนในยุค 4.0 ต้องเป็นอย่างไร. https://www.trueplookpanya.com/education/content/71421/-teaartedu-teaart-.
พระราชบัญญัติส่งเสริมการเรียนรู้ พ.ศ.2566. (2566, มีนาคม 19). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 140 ตอนที่ 20 ก. หน้า 60-72.
ปรมินทร์ เยาว์ยืนยง. (2562, มิถุนายน 14). Entrepreneurial ทักษะ และกระบวนคิด ที่คนไทยขาดแคลน และต้องร่วมกันส่งเสริมให้เกิดมี. http://www.monsoonsimthailand.com/blog/entreprenuerial-ep3.
ภูษิมา ภิญโญสินวัฒน์. (2563, พฤษภาคม 7). จัดการเรียนการสอนอย่างไรในสถานการณ์โควิด-19: จากบทเรียนต่างประเทศสู่การจัดการเรียนรู้ของไทย.https://tdri.or.th/2020/05/examples-of-teaching-and-learning-in-covid-19-pandemic/
มนัสนันท์ หัตถศักดิ์ และปิยวัตน์ ดิลกสัมพันธ์. (2564). การศึกษาสภาพปัญหา และความพึงพอใจในการเรียนรูปแบบออนไลน์ในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรน่า 2019 (โควิด19) ของนิสิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน. วารสารวิจัยทางการศึกษา, 16(1), 202-213.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2563, สิงหาคม 10). การจัดการเรียนรู้ใน New normal เพื่อพัฒนาศักยภาพผู้เรียน.https://oer.learn.in.th/search_detail/result/188043.
วิทยา วาโย, อภิรดี เจริญนุกูล, ฉัตรสุดา กานกายันต์ และจรรยา คนใหญ่. (2563). การเรียนการสอนแบบออนไลน์ภายใต้สถานการณ์แพร่ระบาดของไวรัส COVID-19 : แนวคิดและการประยุกต์ใช้จัดการเรียนการสอน. วารสารศูนย์อนามัยที่ 9 : วารสารส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม, 14(34), 285-298.
ศิวะนันท์ ศิวพิทักษ์ และปิยะวิทย์ ทิพรส. (2564). การเป็นผู้ประกอบการในยุคเศรษฐกิจดิจิทัล. วารสารสุทธิปริทัศน์, 35(3), 98-113.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานกระทรวงศึกษาธิการ. (2562). คู่มือการดำเนินงานของคณะกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐานสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. ๒๕๖๒. แม็ทช์พอยท์.
สำนักงานส่งเสริมการค้าในต่างประเทศ ณ นครชิคาโก. (2563, กันยายน 3). โควิด-19 ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการบริโภคของคนอเมริกัน สำนักงานส่งเสริมการค้าในต่างประเทศ ณ นครชิคาโก ประเทศสหรัฐอเมริกา. (Thai Trade Center-Chicago). https://www.ditp.go.th/post/uiaxux9dc5u5dirvlo2qlnu0
สำนักเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาความเป็นผู้ประกอบการ (Entrepreneurship Education) (รายงานผลการวิจัย). สำนักวิจัยและพัฒนาการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สุธีรา อะทะวงษา. (2556). คุณลักษณะของการเป็นผู้ประกอบการ และลักษณะของสถานประกอบการที่มีผลต่อการเจริญเติบโตของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมของประเทศไทย [วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2554). จิตวิทยาการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 10). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวิธิดา จรุงเกียรติกุล, วรรัตน์ ปทุมเจริญวัฒนา และมนัสวาสน์ โกวิทยา. (2561). การศึกษาสมรรถนะที่จำเป็นเพื่อการทำงานที่ผู้ใช้บัณฑิตต้องการจากนิสิตที่สำเร็จการศึกษาสาขาวิชาการศึกษานอกระบบโรงเรียน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อติพร เกิดเรือง. (2560). การส่งเสริมการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 เพื่อรองรับสังคมไทยในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 6(1), 173-184.
อารีย์ ชื่นวัฒนา. (2545). พฤติกรรมการแสวงหาสารสนเทศ ใน ประมวลสาระชุดวิชาการจัดเก็บและค้นคืนสารสนเทศ หน่วยที่13 (น. 107-150). สาขาวิชาศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Ali, N. H. & Rosli, R. A. H. M. (2019). Digital technology: e-content development using Apple technology. Malaysian Journal of Distance Education, 21(1), 83-94.
Chen, C. & Hernon, P. (1982). Information Seeking: Assessing and Anticipating User Needs. New York: Neal-Schuman.
Kim, S., Raza, M. & Seidman, E. (2019). Improving 21st-century teaching skills: The key to effective 21st-century learners. Research in Comparative and International Education, 14(1), 99-117.
Morin, A. (2025, August 13). Personalized learning: What you need to know. https://www.understood.org/en/articles//en/articles/personalized-learning-what-you-need-to-know.
Rahmatullah, A. S., Mulyasa, E., Syahrani, S., Pongpalilu, F. & Putri, R. E. (2022). Digital era 4.0: The contribution to education and student psychology. Linguistics and Culture Review, 6(S3), 89-107.
