Thai Temples as Contemporary Community Recreational Spaces: Integrating Faith, Culture, and Well-being
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The changes in contemporary Thai lifestyles, including the expansion of urban areas, the complete entry into an aging society, and the diminished role of public spaces, have led to a scarcity of areas that support daily well-being. This has raised new questions about the role of Thai temples as sources of contemporary recreation. This article therefore aims to analyze the temple's role in accommodating social change, study the process of developing these spaces through cultural symbols, synthesize activity models that promote holistic well-being, and propose guidelines for the sustainable development of recreational spaces in Thai temples. The study found that many temples have adapted their role to become "multidimensional spaces" and "third social spaces" by using cultural symbols, such as the naga and sacred architecture, to connect faith with social activities. These activities harmoniously enhance physical, mental, and social well-being. The proposed development guidelines emphasize designing safe, flexible, and inclusive spaces, promoting community participation, and integrating faith, culture, and recreation, while aligning with public policy and sustainable development goals.
Article Details
References
กรรณิกา คำดี. (2558). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 4(2), 175-191
กองบรรณาธิการวารสารวิชาการ สถาบันการอาชีวศึกษาภาคเหนือ 3. (2563). แนวทางการปรับปรุงภูมิทัศน์เพื่อส่งเสริมคุณค่าและการท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรม วัดราชธานี จังหวัดสุโขทัยสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. T-VET Journal สถาบันการอาชีวศึกษาภาคเหนือ 3, 4(7), 39–56.
กัลยารัตน์ ศิริรัตน์. (2556). การจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในวัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิชชามหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 32(1), 46-54.
กิตติศักดิ์ กลิ่นหมื่นไวย และปิย สุดิสุสดี. (2565). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธศิลป์ วัดปงสนุกเหนือ, ตำบลเวียงเหนือ อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. วารสารรัชต์ภาคย์, 16(47), 287–302.
จุฑาภรณ์ หินซุย และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2557). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ กรณีศึกษาวัดประชาคมวนาราม อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 10(1), 50-58.
จุฑารัตน์ ทองอินจันทร์. (2565). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามรอยพระพุทธบาท วัดพระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 9(2), 17-33.
ฉัตรธสนัน สรรวงษ์ละคร, เรืองวิทย์ วะรีวะราช และวณิชชา สีหาวงษ์. (2568). การศึกษาความศักดิ์สิทธิ์และบทบาทของวัดป่าภูปังในการส่งเสริมการท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 9(2), 162-176.
ฉัตรวรัญช์ องคสิงห์ และอรนี บุญมีนิมิตร. (2566). การสร้างความหมายใหม่ของวัดไทยในสังคมร่วมสมัย: กรณีศึกษาวัดภูเก็ตจังหวัดน่าน. Journal of Dhamma for Life, 29(4), 20–33.
ธนวัฒน์ วะละ และสุภานี นวกุล. (2565). บทบาทขององค์การบริหารส่วนตำบลในการส่งเสริมการบริหารจัดการท่องเที่ยวชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนวัดศรีมงคล จังหวัดน่าน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(4), 386-402.
นพรัตน์ ไชยชนะ. (2556). บทบาทและความสำคัญของวัดพะโคะ (วัดราชประดิษฐาน): ในบริบทสังคมกระแสปัจจุบัน. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 14(2), 104-111.
พยอม ธรรมบุตร. (2565ก). นวัตกรรมเชิงยุทธศาสตร์ เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ แบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในชุมชนวัดทองนพคุณ เขตคลองสาน กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 16(1), 158-170.
พยอม ธรรมบุตร. (2565ข). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ในวัดทองนพคุณ เขตคลองสาน กรุงเทพมหานคร. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 16(2), 155-172.
พระเสกสรรค์ ฐานยุตฺโต, พระครูปริยัติกิตติวรรณ, พระอธิการอำพน จารุโภ, พระครูสุตธรรมาภิรัต, ธนรัฐ สะอาดเอี่ยม และฟ้าดล สมบรรณ. (2567). รูปแบบการพัฒนาวัดที่ยั่งยืนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาวัดปราสาททามจาน อำเภอปรางกู่ จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์, 11(2), 157–170.
วนัชพร จันทรักษา. (2567). แนวทางการพัฒนาวัดเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน กรณีศึกษาวัดประดู่พัฒนาราม จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน, 6(2), 19-39.
วิไลวรรณ วิไลรัตน์, อัสมะ เปาะโกะ, กัญญาพัชร คนเรียน และนุชรินทร์ อินทร์สุวรรณ์. (2568). การวิเคราะห์ศักยภาพสถานที่ท่องเที่ยววัดบางโทง จังหวัดกระบี่เพื่อส่งเสริม การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารศรีสุวรรณภูมิปริทรรศน์, 3(1), 10-21.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2568). สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ: ระบบทะเบียนวัด. https://binfo.onab.go.th/Temple/Dashboard.aspx
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2567, 20 พฤษภาคม). จำนวนศาสนิกชน จำแนกตามศาสนา พ.ศ. 2551 2554 2557 และ 2561. https://www.nso.go.th/nsoweb/nso/statistics_and_indicators?impt_branch=304
อุบล วุฒิพรโสภณ, พระปลัดประพจน์ อยู่สำราญ, ณัชชา ณัฐโชติภคิน และปิยวรรณ หอมจันทร์. (2565). การส่งเสริมวิสาหกิจชุมชนในการจัดตั้งตลาดริมนํ้าวัดไร่ขิง เพื่อการท่องเที่ยว และเศรษฐกิจชุมชนอย่างยั่งยืน จังหวัดนครปฐม. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 14(2), 118-132.
Agyeman, J., Bullard, R. D. & Evans, B. (Eds.). (2003). Just sustainabilities: Development in an unequal world. MIT press.
Berger, P. L. (1999). The desecularization of the world: Resurgent religion and world politics. Wm. B. Eerdmans Publishing.
Chiesura, A. (2004). The role of urban parks for the sustainable city. Landscape and urban planning, 68(1), 129-138.
Gadan, D. & Zhang, Z. (2024). Spiritual places: Spatial recognition of Tibetan Buddhist spiritual perception. Plos one, 19(5), e0301087.
Godbey, G. (2009). Outdoor recreation, health, and wellness. Outdoor Resources Review Group, 09-21.
Habermas, J. (2008). Notes on post‐secular society. New perspectives quarterly, 25(4), 17-29.
Jennings, V., Rigolon, A., Thompson, J., Murray, A., Henderson, A. & Gragg, R. S. (2024). The dynamic relationship between social cohesion and urban green space in diverse communities: Opportunities and challenges to public health. International journal of environmental research and public health, 21(6), 800.
Kong, L. (2010). Global shifts, theoretical shifts: Changing geographies of religion. Progress in human geography, 34(6), 755-776.
Pitas, N. A., Mowen, A. J., Mueller, J. T., Taff, B. D. & Graefe, A. (2020). The role of values, ideologies, and attitudes in shaping public support for privatization in local park and recreation services. Journal of Leisure Research, 51(1), 16-35.
Pretty, J. (2003). Social capital and the collective management of resources. Science, 302(5652), 1912-1914.
San, P., & Shakya, S. (2025). Buddhist Third Places: A Note on the Sattal Structure in Nepal and Dharmasālā in Cambodia. Religions, 16(4), 478.
Sanoff, H. (1999). Community participation methods in design and planning. John Wiley & Sons.
UNESCO. (2020, 20 January). Education for sustainable development: A roadmap. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000374802
Utepova, A., Aubakirova, S. & Kadyraliyeva, A. (2024). Improving youth well-being and social integration: the role of leisure in organized public spaces in Kazakhstan. Retos: nuevas tendencias en educación física, deporte y recreación, (59), 335-348.
Vásquez, M. A. & Marquardt, M. F. (2003). Globalizing the sacred: Religion across the Americas. Rutgers University Press.
Wang, J. (2024). The Impact of the Promotion of Temple Development on the Economic Situation of the City. Lecture Notes in Education Psychology and Public Media, 78, 28-35.
World Health Organization. (2020, 5 October). Community engagement: a health promotion guide for universal health coverage in the hands of the people. https://www.who.int/publications/i/item/9789240010529
Yu, C. Y. (2025). Access to Third Places: Key Determinants of Physical and Social Well-Being in Older Adults. Urban Science, 9(5), 141.
