การศึกษากับการพัฒนาความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ ตามหลักพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์ เพื่อการศึกษากับการพัฒนาความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ตามหลักพระพุทธศาสนา พบว่า การศึกษาพระพุทธศาสนาที่มุ่งพัฒนาความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ซึ่งนำมาใช้ในชีวิตจริงได้ เป็นการเพาะนิสัยคนให้มีสัมมาทิฐิเกิดขึ้นด้วยแนวความคิดพื้นฐานที่เชื่อกันว่ามนุษย์เป็นสัตว์ที่ฝึกฝนพัฒนาได้ในการที่จะดำเนินชีวิตของมนุษย์จะเริ่มต้นด้วยการให้ผู้อื่น เลี้ยงดู คือเรียนรู้ฝึกหัดพัฒนาตนไปจนกระทั่งสามารถดำเนินชีวิตได้ด้วยตนเอง และมนุษย์มีการเรียนรู้คือการศึกษาจะทำให้สามารถสร้างการพัฒนาอย่างอื่นต่อไปอย่างต่อเนื่อง ซึ่งการพัฒนาความเป็นมนุษย์นั้นศาสนามีความสำคัญต่อการพัฒนาก็เพื่อทำให้มนุษย์อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข เพราะทุกศาสนาล้วนมุ่งหวังให้ศาสนิกชนของตนเป็นคนดี และเมื่อศาสนิกชนเป็นคนดีแล้วสังคมก็ย่อมจะปราศจากความเดือดร้อน สร้างบ่อเกิดแห่งธรรมจรรยา และขนบธรรมเนียมประเพณีที่ดีงาม และหากบุคคลในสังคมประพฤติปฏิบัติตามหลักทางศีลธรรมที่ศาสนานั้น ๆ วางไว้ย่อมทำให้สังคมมีความสุข เมื่อการดำเนินชีวิต ตามหลักคำสอนทางศาสนาอันเป็นแหล่งรวมศิลปวิทยาการ และถ่ายทอดวิทยาการ เนื่องจากจะเป็นแหล่งความรู้ของศาสตร์แขนงต่าง ๆ และถ่ายทอดศาสตร์เหล่านั้นไปสู่มนุษย์ในสังคม รวมทั้งศาสนาเป็นที่พึ่งทางใจ และนำหลักธรรมมาใช้เป็นแนวทางในการแก้ไขปัญหา ดังนั้นความพิเศษของมนุษย์จึงอยู่ที่การได้เรียนรู้คือการศึกษาและการศึกษาเป็นของการฝึกฝนพัฒนาคนและองค์ธรรมสำคัญในการศึกษาก็คือปัญญาโดยปัญญาทำให้รู้ทำให้คิด พูด ทำได้ผลทำให้ปฏิบัติต่อสิ่งทั้งหลายได้ถูกต้องแก้ปัญหา และทำการทั้งหลายได้สำเร็จอย่างมีประสิทธิภาพ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 9.กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
_________. (2542). พุทธวิธีการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: โอเอ็นจี การพิมพ์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต ). (2542). การศึกษาเริ่มต้นเมื่อคนกินอยู่เป็น. พิมพ์ครั้งแรก. ชมรมรวมใจเพื่อธรรมฯ ม.ก.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2533). คุณลักษณะพิเศษแห่งพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.
สาขาวิชาศึกษาศาสตร์. (2532). วิทยาการการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2526). ศึกษาศาสตร์ตามแนวพุทธศาสตร์ ภาคที่ 8 การพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์กราฟิคอาร์ต.
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน). (2549). มาตรฐานตัวบ่งชี้และเกณฑ์การพิจารณาเพื่อการประเมินคุณภาพภายนอก ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน รอบที่ 2 (พ.ศ.2549-2553). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา.
อรศรี งามวิทยาพงศ์. (2541). คุยกันเรื่องความคิดกับศาสตราจารย์นพ.ประเวศ วะสี. กรุงเทพมหานคร. มูลนิธิโกมล คีมทอง.
Ikujiro Nonaka. (1991). The Knowledge Creating Company. Harvard Business Review. 91608. November 1991.
Jane McKenzie and Christine van Winkelen. (1996). Understanding the Knowledgeable Organization: Nurtuting Knowledge Organization. London: Thomson.
M.Marquardt. (2002). Building the Learning Organization. New York :MxFeW – Hill.
Nonaka. R. Toyama and N. Konno. SECI. Ba and Leadership: a Unified Model of DynamicKnowledge Creation. in Managing Knowledge An Essential Reader. edited by Stephen Little:aul Quintas and Tim Ray. London: SAGE Publications Ltd.