แนวปฏิบัติและกระบวนการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางศาสนาและวัฒนธรรมของเครือข่ายพระนักพัฒนาบนพื้นที่สูง: พื้นที่ต้นแบบ สะเมิง กัลยาณิวัฒนา ปาย ปางมะผ้า
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ 4 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาแนวทางปฏิบัติในการประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางศาสนาและวัฒนธรรม 2) เพื่อติดตามผลการดำเนินงาน 3) วิเคราะห์แนวปฏิบัติและกระบวนการพัฒนา และ 4) เพื่อสังเคราะห์องค์ความรู้ของพื้นที่ต้นแบบในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางศาสนาและวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์บนพื้นที่สูง การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม กับการวิจัยเชิงปฏิบัติการ กับกลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 30 รูป/คน ในพื้นที่ต้นแบบ ได้แก่ อำเภอสะเมิง อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่ อำเภอปาย อำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน
ผลการวิจัยพบว่า 1) แนวทางปฏิบัติตามพันธกิจที่ 3 อนุรักษ์ฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมประเพณี และพันธกิจที่ 4 อนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม โดยใช้แนวคิดการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางศาสนาและวัฒนธรรมในการกำหนดเป้าหมายของการพัฒนาการท่องเที่ยว 2) มีการดำเนินงานเส้นทางท่องเที่ยว 2 เส้นทาง คือ เส้นทางที่ 1 เส้นทางท่องเที่ยวอาศรมพระบัณฑิตอาสา อ. กัลยาณิวัฒนา และเส้นทางที่ 2 เส้นทางตามรอยพ่อหลวง ร.9 บ้านแสนคำลือ อ. ปางมะผ้า 3) การวิเคราะห์ข้อมูลมีความสอดคล้องกับบทบาทหน้าที่หลักของพระธรรมจาริกและพระบัณฑิตอาสา โดยมีแนวปฏิบัติ 3 ด้าน ได้แก่ การพัฒนาสังคม การพัฒนาเศรษฐกิจ และการเผยแผ่ศาสนาและวัฒนธรรม 4) ผลลัพธ์ที่ได้ ประกอบด้วย แนวทางปฏิบัติในการประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรม รูปแบบการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวที่เหมาะสมกับกลุ่มชาติพันธุ์ และองค์ความรู้เพื่อขยายผลไปยังพื้นที่อื่น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, มหาวิทยาลัย. (2500). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ. กรุงเทพมหานคร. โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
กรวรรณ สังขกร. (2555). แหล่งท่องเที่ยวและการท่องเที่ยวตลาดใหม่. (เอกสารประกอบการประชุมเสวนา “การผลิตอาหารปลอดภัยเพื่อตอบสนองตลาดใหม่ทางการท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือตอนบน” จัดโดย โครงการกระบวนการสร้างความเข้มแข็งของเครือข่ายวิจัยของศูนย์ภาคีเครือข่ายวิจัยล้านนา สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ณ โรงแรมลำปางเวียงทอง จ.ลำปาง 9 กรกฎาคม.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ.2555-2558. [ออนไลน์], แหล่งที่มา: http://www.tica.or.th/images/plan_tourism2555-2559/2555-2559.pdf. [8 สิงหาคม 2562].
กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2012). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. Executive Journal, (October – Decenber 2012).
เธียรชาย อักษรดิษฐ์. (2546). พระธาตุดอยสุเทพ พระธาตุปีเกิดปีมะแม. เชียงใหม่. สำนักพิมพ์ซิลค์เวอร์ม.
ปฏิมาศ นิตยาชิต. (2555). “กลยุทธ์การจัดการองค์ประกอบการท่องเที่ยววิถีพุทอย่างยั่งยืนจังหวัดกาฬสินธุ์”. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัขอนแก่น.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร (อบอุ่น) และคณะ. (2554). “การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวประเภทวัดในกรุงเทพมหานคร”. ประชาคมวิจัย. 95(16), 51.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร (อบอุ่น) และคณะ. (2548). เครือข่าย: ธรรมชาติ ความรู้ และการจัดการ. กรุงเทพมหานคร. โครงการเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.).
ภัยมณี แก้วสง่า และนิศาชล จำนงศรี. (2012). “การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ทางเลือกใหม่ของการท่องเที่ยวไทย”. Suranaree J.Soc.Sci. สาขาวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศ, สำนักวิชาเทคโนโลยีสังคม มหาวิทยาลัยสุรนารี. 6(1), 93-111.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ร่างแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 (พ.ศ. 2555-2559). [ออนไลน์], แหล่งที่มา: http://www.nesdb.go.th/Defalt.aspx? Tabid-395. [8 สิงหาคม 2562].
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และคณะ. (2554). ท่องเที่ยวสร้างสรรค์: เครื่องมือสำคัญนำไปสู่ชุมชนยั่งยืน. รายงานวิจัย. องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).
