รูปแบบการสร้างสรรค์และสืบทอดศิลปะงานปูนปั้นของวัดในจังหวัดลำปาง
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์ 1) ศึกษาประวัติความเป็นมา และเอกลักษณ์ศิลปะปูนปั้น 2) เพื่อศึกษาการสร้างสรรค์และการสืบทอดศิลปะปูนปั้น 3) เพื่อวิเคราะห์และเสนอรูปแบบการสร้างสรรค์และสืบทอดงานศิลปะปูนปั้น ของวัดในจังหวัดลำปาง
ระเบียบวิธีวิจัย เป็นการศึกษาวิจัยเชิงคุณภาพ และเชิงเอกสาร มีการสัมภาษณ์เชิงลึกโดยวิเคราะห์ข้อมูลจากแบบสอบถามปลายเปิด ใช้การวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 6 รูป
ผลการวิจัยพบว่า 1) ประวัติความเป็นมาและเอกลักษณ์ศิลปะปูนปั้นของวัดในจังหวัดลำปาง มักตกแต่งด้วยปูนปั้นอย่างวิจิตรบรรจง มีลวดลายดอกไม้และสัตว์ในตำนานจากป่าหิมพานต์ เป็นศิลปะแบบล้านนา ตกแต่งกรอบประตู หน้าต่าง และวิหาร ด้วยลวดลายที่ประณีตบรรจงและรูปปั้นแจกันจากวรรณกรรม ผสมผสานเทคนิคดั้งเดิมและลวดลายร่วมสมัยกับปัจจุบัน 2) การสร้างสรรค์และการสืบทอดศิลปะปูนปั้นของวัดพบว่า วัดในลำปางมีการวางแผนดำเนินการอย่างมีระเบียบ โดยช่างมีทักษะและความชำนาญ ผลิตผลงานที่มีคุณค่าทางศิลปะ ช่างส่วนใหญ่ใช้วัสดุพื้นบ้านในการทำ ในการถ่ายทอดเทคนิคและความรู้ให้กับรุ่นถัดไปโดยดูงาน และฝึกทักษะจากเครือญาติ สืบเนื่องมาตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน 3) รูปแบบการสร้างสรรค์และสืบทอดงานศิลปะปูนปั้นของวัดในจังหวัดลำปางพบว่ามีลักษณะเฉพาะจากการปั้นรูปเทวดา และรูปสัตว์ เช่น ครุฑ พญานาค และรูปนักกษัตริย์ไทย เป็นต้น ตามความเชื่อทางศาสนาอนุรักษ์และส่งเสริมสืบทอดให้กับคนรุ่นหลัง เป็นมรดกล้ำค่า ขยายสู่นักท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม ผสมผสานกับการออกแบบร่วมสมัยได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชาญณรงค์ พรรุ่งโรจน์. (2546). ความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
โชติ กัลยาณมิตร. (2539). สถาปัตยกรรมแบบไทยเดิม, สมาคมสถาปนิกสยามในพระบรมราชูปถัมภ์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์.
ณัฐนีภรณ์ น้อยเสงี่ยม. (2563). การค้นหาอัตลักษณ์พุทธสถาปัตยกรรมเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรมในพื้นที่เทศบาลนครสงขลา จังหวัดสงขลา. รายงานการวิจัย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
ดิลก ดิลกานนท์. (2534). การฝึกทักษะการคิดเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ไตรเทพ สหะขันธ์. (2562). ศึกษาอัตลักษณ์และความเชื่อในจิตรกรรมฝาผนังแบบพื้นบ้าน เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์สร้างสรรค์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ทิศนา แขมมณี. (2550). รูปแบบการเรียนการสอน: ทางเลือกที่หลากหลาย. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เทวัญ เอกจันทร์. (2563). การสังเคราะห์องค์ความรู้พุทธศิลปกรรมในล้านนา. รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประดับ จันทร์สุขศรี. (2542). กระบวนการคิดเพื่อการเขียนสารคดี. กรุงเทพมหานคร: สถาบันราชภัฏสวนดุสิต.
ปราณี สุรสิทธิ์. (2541). การเขียนเชิงสร้างสรรค์เชิงวารสาร. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แสงดาว.
พูนชัย ปันธิยะ. (2562). พุทธศิลป์ล้านนา แนวคิด คุณค่า เพื่อเสริมสร้างจริยธรรมทางสังคม: กรณีศึกษาจังหวัดเชียงใหม่และลำพูน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 6(9), 4473-4487. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/205192
เมธาวี ธรรมชัย. (2562). การสืบทอดและการสร้างงานช่างพุทธศิลป์ล้านนา: กรณีศึกษางาน ช่างฝีมือพระเบญจิมิน สุตา จากงานพุทธศิลป์วัดหาดนาค ตำบลสบเตี๊ยะ อำเภอจอมทอง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา. 10(1), 51-66. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JBS/article/view/167120
รัตนะ บัวสนธ์. (2552). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คำสมัย.วิกิพีเดีย. (3 กรกฎาคม 2568). การสร้างสรรค์. สืบค้นเมื่อ 10 พฤศจิกายน 2567, จาก : https://th.wikipedia. org/wiki/การสร้างสรรค์
Brown, Warren B., and Moberg, Denis J.. (1980). Organizational Theory and Management : A Macro Approach. New York: John Wiley & Sons.
Keeves P.J.. (1988). Educational research, methodology and measurement :An international handbook. Oxford: Pergamon Press.
Keeves, P. J.. (1988). Model and model building Education Research, methodology and measurement : An International Handbook. Oxford : Pegamon Press.
Smith, R. H. and Others. (1980). Management: Making Organizations Perform, New York: Macmillan.