การสร้างสรรค์ผลงานประติมากรรมนางสีเวย จากภาพจิตรกรรมฝาผนัง วัดต้าม่อน อำเภอลอง จังหวัดแพร่
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยเชิงสร้างสรรค์นี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อรวบรวมประวัติความเป็นมาของภาพจิตรกรรมฝาผนังวัดต้าม่อน โดยเผยแพร่ผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ 2) เพื่อสร้างสรรค์ผลงาประติมากรรมนางสีเวย จากภาพจิตรกรรมนางสีเวยที่แสดงถึงอัตลักษณ์ความงามของวัฒนธรรมอันโดดเด่นของชุมชนต้าม่อน
ระเบียบวิธีวิจัย การวิจัยเชิงสร้างสรรค์ศิลปะ และการวิจัยเชิงปริมาณ โดยมีประชากรและกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 171 คน โดยแบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ (1) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้สำหรับการสำรวจความต้องการในการสร้างต้นแบบประติมากรรมนางสีเวย และข้อเสนอแนะของชุมชน มีจำนวน 118 คน (2) กลุ่มตัวอย่างสำหรับประเมินความพึงพอใจ ในการสร้างสรรค์ต้นแบบประติมากรรมนางสีเวย จำนวน 53 คน
ผลจากการศึกษาพบว่า 1) การรวบรวมข้อมูล และการเผยแพร่ประวัติความเป็นมาของจิตรกรรมวัดต้าม่อนผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ ได้ช่วยขยายขอบเขตการรับรู้ และถ่ายทอดองค์ความรู้ คุณค่า ความสำคัญทางประวัติศาสตร์ภาพเขียนบนฝาผนัง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่เชื่อมโยงวิถีชีวิต ความเชื่อ สู่สาธารณชนได้อย่างกว้างขวางมากยิ่งขึ้น 2) ผู้วิจัยได้สร้างสรรค์ประติมากรรมนางสีเวย ที่รับแรงบันดาลใจจากจิตรกรรมสองมิติ จากองค์ความรู้ของภาพจิตรกรรมนางสีเวยสองมิติสู่สามมิติในบริบทร่วมสมัย เพื่อถ่ายทอดอัตลักษณ์ชุมชน และคุณค่าความงามในมิติใหม่ โดยการประเมินความพึงพอใจต่อการสร้างสรรค์ผลงานประติมากรรมนางสีเวยจากกลุ่มตัวอย่าง ผลการประเมินที่อยู่ในระดับมากที่สุด ค่าประมาณอยู่ที่ (x̄ = 4.81, S.D. = 0.42) คือผลงานศิลปะประติมากรรมนางสีเวยมีสีเสมือนจิตรกรรมฝาผนังนางสีเวย และมีองค์ประกอบสวยงาม จากการสร้างสรรค์งานศิลปะนี้ ชี้ให้เห็นความสำคัญของศิลปะร่วมสมัยที่ช่วยเป็นสื่อกลางในการเชื่อมโยงผู้คนเข้ากับประวัติศาสตร์ ภูมิปัญญา และอัตลักษณ์ท้องถิ่นได้อย่างสอดคล้องกลมกลืน นอกจากนี้ผลจากการทดลอง และปรับปรุง ยังก่อให้เกิดองค์ความรู้ใหม่เชิงเทคนิค เป็นการสร้างนวัตกรรมการเรียนรู้ที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในงานศิลปะอื่นได้อย่างเหมาะสม เสริมความภาคภูมิใจ และสร้างเครือข่ายความร่วมมือในการอนุรักษ์ สืบสานมรดกทางวัฒนธรรม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
โอม พัฒนโชติ. (2563). การพัฒนาประติมากรรมร่วมสมัย โดยบูรณาการร่วมระหว่างศิลปะจัดวางดิจิทัลอาร์ต และเทคโนโลยีพลังงานแสงอาทิตย์ เพื่อสร้างอัตลักษณ์ภูมิทัศน์ของ
ชุมชน. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์. 22(2), 89. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/hspbruacthjournal/article/view /252892/171319
พระครูใบฎีกาวิชาญ วิสุทโธ และภักดี โพธิ์สิงห์. (2563). อัตลักษณ์ท้องถิ่นสู่การจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์. 9(2), 139. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/Vanam_434/article/view/259429/175425
ภูเดช แสนสา. ( 2564). รูปแต้มวัดต้าม่อน เมืองต้า วัดพม่าปลายแดนด้านทิศตะวันออกเมืองนครลำปาง. วารสารข่วงผญา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. 15(1), 54, 57, 67-68. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/ khuangpaya/article/view/247883/168592
ศุภรัตน์ อินทนิเวศ. (2562). การศึกษาจิตรกรรมฝาผนังวัดอารามหลวงในพื้นที่ภาคเหนือตอนบน. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ. 12(3), 381. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/social_crru/article/view/ 232000/158350
ศุภรา อรุณศรีมรกต. (2561). การรับรู้ผ่านทัศนธาตุ: มุมมองใหม่จากงานออกแบบสู่งานศิลปะ. วารสารเวอริเดียน อี- เจอร์นัล. 11(1), 2302. https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/121556/93441
สุชาตา โรจนาบุตร, ภูเดช แสนสา, สันธาน เวียงสิมา, สิตางศุ์ จุลชาติ, ภานุพงษ์ เลาหสม, กวิสรา ขวัญสง่า, ญาณิสา ทองฉาย, รวัสสวัส, วสิษฐกำ พล, ณัฐวรรณ วรวรรโณทัย, ชัยยศ อิษฎ์วรพันธุ์และ นคร พงษ์น้อย. (2566). การศึกษาเบื้องต้นจิตรกรรมวัดต้าม่อนเพื่อการวางแผนอนุรักษ์. วารสารศิลป์ พีระศรี. 11(1), 173, 175, 178-179. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jfa/article/view/261488 /176306
วิถี พานิชพันธ์. (2531). จิตรกรรมเวียงต้า. กรุงเทพมหานคร: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ฟ จำกัด.