การพัฒนาผู้ประกอบการเกษตรในยุคโควิด-19 สู่เส้นทางเศรษฐกิจสีเขียว
คำสำคัญ:
ผู้ประกอบการเกษตร, ยุคโควิด-19, เศรษฐกิจสีเขียวบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับการพัฒนาผู้ประกอบการการเกษตรในช่วงภาวะวิกฤตการณ์โควิด – 19 ที่เป็นโอกาสในการส่งเสริมการสร้างธุรกิจสีเขียว พื้นที่สีเขียว และเศรษฐกิจสีเขียว ภายใต้บริบทการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศไทยที่มุ่งสู่เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยเริ่มต้นอธิบายถึงผลกระทบจากภาวะวิกฤติการแพร่ระบาดของโรคโควิด – 19 ที่มีต่อเศรษฐกิจสังคมไทย จากนั้นจึงอธิบายแนวคิดการพัฒนาผู้ประกอบการเกษตร การผลักดันและส่งเสริมการสร้างธุรกิจสีเขียว และแนวทางการสร้างพื้นที่สีเขียว ภายใต้แนวคิด SDG’s การประกอบการกับการพัฒนาที่ยั่งยืน เป็นเป้าหมายสำคัญในการสร้างเศรษฐกิจสีเขียวของประเทศไทยในปัจจุบัน ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อบุคคลและผู้ประกอบการที่ได้รับผลกระทบจากวิกฤตการณ์โควิด – 19 ให้มีแนวทางการสร้างโอกาสในธุรกิจสีเขียวที่ก่อให้เกิดความยั่งยืนต่อไปในอนาคต
References
กฤษฎา บุญชัย. (2560). ถอดบทเรียนชุมชนเกษตรปลอดภัยและอาหารปลอดภัย. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก https://www.ldi.or.th/2017/11/09/ (วันที่ค้นข้อมูล 20 มีนาคม 2565).
ชนายุส ตินารักษ. (2556). เมืองสีเขียว ชุมชนสีเขียว. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก http://chanayus. blogspot.com/2013/03/blog-post_746.html (วันที่ค้นข้อมูล 20 มีนาคม 2565).
ฒาลิศา ทาศรีภู. (2562, 1 กุมภาพันธ์). ธุรกิจสีเขียว (Green Business) การปรับตัวในยุคเศรษฐกิจสีเขียว (Green Economy). วารสาร สนค. TPSO Journal. 9(9), 4-5.
ปรารถนา ยิ้มสีใส. (2563). ความต้องการทางการศึกษานอกระบบโรงเรียนเพื่อการพัฒนาเยาวชน เกษตรกร ผู้ประกอบการในเขตพื้นที่อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม, วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการศึกษาตลอดชีวิตและการพัฒนามนุษย์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พิทูร ชมสุข, จิราภรณ์ พินนาพิเชษฐ และเพชรลักษณ์ บุญญาคุณากร. (2564). เกษตรกรยุคใหม่ : อาชีพทางเลือก(ทางรอด) ในยุคโควิด 19. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก http://www.bot.or.th/Thai/ResearchAndPublications/articles/.
มรกต กำแพงเพชร และคณะ. (2562, 1 มกราคม). คุณลักษณะผู้ประกอบการเกษตรที่ประสบความสำเร็จในธุรกิจเกษตรสีเขียว. วารสารธุรกิจปริทัศน์. 11(1), 266.
สถาบันวิจัยเศรษฐกิจป๋วย อึ้งภาภรณ์. (2563). ครัวเรือนเกษตรไทยในวิกฤติโควิด – 19 หลักฐานเชิงประจักษ์จากการสัมภาษณ์เกษตรกรทั่วประเทศ. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก https://www. pier.or.th/abridged/2020/11/ (วันที่ค้นข้อมูล 2 กุมภาพันธ์ 2565).
โสภารัตน์ จารุสมบัติ, นิตยา โพธิ์นอก, จารุพล เรืองสุวรรณ. (2562). เส้นทางเศรษฐกิจสีเขียว. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : บริษัท ซิกมา กราฟฟิคส์ จำกัด.
ศูนย์วิจัยนโยบายด้านเศรษฐกิจสีเขียว. (2559). เกษตรสีเขียว. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก https://progreencenter.org/2016/02/25/เกษตรสีเขียว-green-agriculture/(วันที่ค้นข้อมูล 2 มีนาคม 2565).
PARPPIM PIM. (2563). นับถอยหลังสู่ 2030 ด้วยแผนพัฒนา 17 ข้อที่จะพาโลกให้ยั่งยืนไปด้วยกัน.[ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก https://www.greenery.org/articles/wastesidestory-sdgs/(วันที่ค้นข้อมูล 14 มีนาคม 2565).
Carter, S., Rosa, P.,(1998) . Indigenous rural firms: farm enterprises in the UK.International Small Business Journal. 16(4), 15–27.
Cheng, Wan-Lae, André Dua, Jonathan Law, Mike Kerlin, Jörg Schubert, Chun Ying Wang,Qi Xu, and Ammanuel Zegeye. ( 2020) . Reimagining the Postpandemic Economic Future. McKinsey & Company.
Eikeland, S., Lie, I., (1999) . Pluriactivity in rural Norway. Journal of Rural Studies.15(4), 405–415.
McElwee G. (2006). The enterprising farmer: A review of entrepreneurship in agriculture. Journal of the Royal Agricultural Society of England January.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2023 วารสารวิชาการนอร์ทเทิร์น
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.