การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิต ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น

ผู้แต่ง

  • กุลณัฐ เหมราช
  • พิทักษ์ นิลนพคุณ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์
  • วรสรณ์ เนตรทิพย์

คำสำคัญ:

การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้, ทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิต

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ  1) พัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิตของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น และ 2) ศึกษาผลของการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิตของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ นักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนขยายโอกาส สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครนายก  จำนวน 37 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล  ได้แก่  รูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิตสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โดยการทดสอบประ สิทธิภาพของรูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิตสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น  ประเมินทักษะหลังกิจกรรมการเรียนรู้แต่ละหน่วยและประ เมินทักษะหลังการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เมื่อสิ้นสุดกิจกรรมการเรียนรู้สถิติที่ใช้ในการวิเคราะ ห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ t-test

          ผลการวิจัยพบว่า 1. รูปแบบที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วย 4 องค์ประกอบ  ได้แก่ 1) หลักการ 2) วัตถุประสงค์ 3) กระบวนการจัดการเรียนรู้ เป็นขั้นตอนการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้า งทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิต สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น  จากการปฏิบัติงานระหว่างครูและนักเรียน มี 5 ขั้นตอน 1.ขั้นกระตุ้นความสนใจ (Engagement)  จากทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิต (Skill of living)    2.การกำหนดวัตถุประสงค์หรือเป้าหมายการทำ งาน (Objectives) 3. ขั้นเห็นคุณค่าของตนเองและผู้อื่น (Value) 4. ขั้นการลงมือปฏิบัติ (I mplement) 5. ขั้นการสะท้อนผล (Evaluation) และ 4) วัดผลประเมินผล

          2. รูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิตของนักเรีย นชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น มีประสิทธิภาพ 77.45/87.77 สูงกว่าเกณฑ์ที่กำหนด 75/75

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ : ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2554). การพัฒนาทักษะชีวิตในระบบการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ : ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

ชบา พันธุ์ศักดิ์. (2550). การพัฒนารูปแบบการสอนเชิงประสบการณ์และการเรียนรู้แบบร่วมมือโดยการร่วมงานอย่างร่วมรู้สึกระหว่างผู้ปกครองและครูเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตสำหรับเด็กปฐมวัย. วิทยานิพนธ์ ค.ด.(การศึกษาปฐมวัย). กรุงเทพฯ : บัณฑิตวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญชม ศรีสะอาด. (2538). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย.(พิมพ์ครั้งที่ 2).กรุงเทพฯ : สุริยาสาส์น.

บรรพต แสนสุวรรณ. (2550). การพัฒนากิจกรรมการสอนโดยใช้การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนหนองผือเทพนิมิตรสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสกลนคร เขต 1. ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ทิศนา แขมมณี และคณะ. (ม.ป.ป.). “การคิดและการสอนเพื่อพัฒนากระบวนการคิด” เอกสาร ประกอบการนำเสนอแนวคิดและแนวทางเรื่องการคิดและการสอนเพื่อพัฒนา กระบวนการคิด. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

วิจารณ์ พานิช. (2554) วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ : มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.

สุปรียา ศิริพัฒนกุลขจร. (2555). การเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 (The 21st Century Learning).The NAS Magazine มหาวิทยาลัยพระจอมเกล้าธนบุรี. 2(1), (18-20).

Joyce, B., Weil, M. with Showers, B. (1992). Model of teaching. (4th ed). Needham Heights, MA: Allynand Bacon.

Joyce, B. and Weil, M. (1986). Models of Teaching. (3th ed). Englewood cliffs: Prentice Hall.

WHO. (1997). Life Skill Education for Children and Adolescents in School. Geneva: World Health Organization.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

18-02-2023