The Potential Model Development of Entrepreneur in Garment Industry
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were: 1) to study the components of entrepreneurs' potential in the garment industry 2) to develop a potential model of entrepreneurs in the garment industry, and 3) to prepare a guideline handbook for developing entrepreneurs' potential in the garment industry. The research applied a mixed method of qualitative and quantitative approach. The participants in the qualitative study were academicians, a group of expert entrepreneurs and executives in the garment industry. The research tools were semi-structured in-depth interviews and focus group discussions using the content analysis method. The participants in the quantitative study were entrepreneurs, executives, and practitioners with expertise in the garment industry, totaling 350 people. The research tool was a set of questionnaires. The quantitative data analyzed percentage, mean, standard deviation, and exploratory factor analysis using software package.
The results revealed that the model was composed of 7 main components and 16 sub-components. 1) business administration consisted of 4 sub-components: human resources, cost control, organization management, and logistics. 2) productions which consisted of 2 sub-components: processing and quality inspection. 3) marketing consisted of 2 sub-components: product presentations and sales promotions. 4) brand identity consisted of 2 sub-components: differentiation and building value products. 5) the design consisted of 2 sub-components: niche design and fashion trends design. 6) leadership consisted of 2 sub-components: ethical and innovative. 7) human relations consisted of 2 sub-components: relationships within the organization and relationships outside the organization. The guideline handbook for developing entrepreneurs' potential in the garment industry consisted of 2 parts: 1) an introduction and 2) a guideline for developing entrepreneurs' potential in the garment industry. The Potential Model Development of Entrepreneur in Garment Industry and guideline handbook for developing entrepreneurs' potential in the garment industry has been assessed for the appropriation by experts at 90 percent.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2564). [ออนไลน์]. แผนปฏิบัติการส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมรายสาขา อุตสาหกรรมสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่ม. [สืบค้นเมื่อ 19 กุมภาพันธ์ 2564.]. จาก: https://www.sme.go.th/,
ธนาคารเพื่อการส่งออกและนำเข้าแห่งประเทศไทย. (2560). [ออนไลน์]. ส่อง TREND โลก: ก้าวให้ทันกับเทคโนโลยีสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มโลก. [สืบค้นเมื่อ 22 พฤษภาคม 2564]. จาก: https://www.ryt9.com/s/,
กรกนก จรัสหิรัญปรีดา. (2553). กลยุทธ์การจัดการห่วงโซ่คุณค่าของวิสาหกิจเครื่องนุ่งห่มขนาดกลางและขนาดย่อมของไทยเพื่อความสามารถในการแข่งขัน. วารสารวิจัยและพัฒนา. 2 (2), 90-97.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์. (2564). [ออนไลน์]. จำนวนผู้ประกอบการประเภทการผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูป และจำนวน ผู้ประกอบการประเภทค้าปลีกเสื้อผ้าสำเร็จรูป. [สืบค้นเมื่อ 22 พฤษภาคม 2564]. จาก: https://datawarehouse.dbd.go.th/,
Glock, R. E., & Kunz, G. I. (2005). Apparel Manufacturing: Sewn Product Analysis. 4th ed. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
จุฑามาศ พีรพัชระ และคณะ. (2561). รูปแบบการพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการธุรกิจร้านอาหาร. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม. 6 (2), 165-176.
ปิยาพร ห้องแซง. (2555). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่มีผลต่อความผูกพันในองค์กรของพนักงานสาขาธนาคารออมสิน ในเขตกรุงเทพมหานคร. ปริญญานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วนิดา ศักดิ์สงวนมนูญ. (2555). [ออนไลน์]. อนาคตสิ่งทอไทย ร่วงหรือโรจน์ สำนักงานนโยบายและยุทธศาสตร์ การค้าสินค้าอุตสาหกรรมและธุรกิจบริการ. [สืบค้นเมื่อ14 มิถุนายน 2564.]. จาก: http://www.tpso.moc.go.th/,
ลัดดาวัลย์ เลขมาศ และแพรวพรรณ อินทรเกษม. (2562). แนวทางพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการ SMEs. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. ปีที่ 39 ฉบับที่ 2, หน้า 104-122.
บุรินทร์ พุทธโชติ. (2563). [ออนไลน์]. อนาคตอุตสาหกรรมสิ่งทอไทยสู่ยุค “New Normal”. [สืบค้นเมื่อ 14 มิถุนายน 2564]. จาก: http://rlc.nrct.go.th/,
รัตนา อัตภูมิสุวรรณ์ และธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2564). แนวทางการบริหารธุรกิจหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ด้วยวิถีพุทธสู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ,มหาวิทยาลัยนครพนม. 11(11), 160-175.
รุ่งนภา นาพงษ์. (2557). [ออนไลน์]. ส่วนประสมทางการตลาดที่ใช้ในการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าของกลุ่มวัยทำงานในเขตเทศบาล ตำบลบางปะกง อำเภอบางปะกง จังหวัดฉะเชิงเทรา. [สืบค้นเมื่อ10 มิถุนายน 2564]. จาก: http://digital_collect. lib.buu.ac.th/,
Aaker, D. A. (1996). Building a strong Brand. New York: The Free Press.
Bangkok Bank SME. (2021). [ออนไลน์]. จบยุค Fast Fashion สู่เทรนด์ยั่งยืนที่ผู้ผลิตต้องตามให้ทัน. [สืบค้นเมื่อ 15 สิงหาคม 2564]. จาก: https://www.bangkokbanksme.com/,
วุฒิชัย ผาสุกกานนท์ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). วิธีการพัฒนาศักยภาพทรัพยากรมนุษย์ โดยการประยุกต์ใช้กระบวนการปฏิกิริยาเชิงสะท้อน. Veridian E-Journal มหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ. 9 (2), 122-134.
Tiger. (2019). [ออนไลน์]. รูปแบบการบริหารธุรกิจที่คุณสามารถนำมาปรับใช้ได้จริง. [สืบค้นเมื่อ16 พฤษภาคม 2564]. จาก: https://thaiwinner.com/,