The Influence of Lokavajja towards Laws of Buddhist Monks

Main Article Content

Phraboonrawd Pagunadhammo

Abstract

This article has an objective to reflect the influence of the Lokavajja towards Laws of Buddhist Monks. The word ìLokavajjaî means worldly fault that is blamed by society and added by the commentators that any action with unwholesome mind or unskillful mind, that action is called ìLokavajjaî. It influences stronglyto regulate the Vinaya that started by accusation from society to unrespected behavior of Buddhist monks that leads to the regulation such as the first rule of morality (PaÒhamaSikkh‡pada) that consider the importance of the community in the accusation of the worldly fault (Lokavajja). Then, regulate the Vinaya that is called the Sikkh‡pada (disciplinary rule). It can say that every Sikkh‡pada occurs from the cause of Lokavajja. 25 centuries of passing Buddhist era, the Lokavajja still influencing to Buddhist Thai monks to regulate Buddhist Thai monks laws, to punish monks who commit illegal action that counted as the Lokavajja. Though there is no direct punishment in the Vinaya, but if the action is the Lokavajja, still being monk is unsuitable, have to leave the monkhood. Therefore, the Lokavajja can be the reflect mirror to the monk and also as community importance tool that needs to be supported.

Article Details

How to Cite
Pagunadhammo, P. . . (2022). The Influence of Lokavajja towards Laws of Buddhist Monks. Journal of Buddhist Arts, 4(2), 125–142. retrieved from https://so09.tci-thaijo.org/index.php/barts/article/view/4663
Section
Academic Article

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). หนังสือคู่มือพระสังฆาธิการว่าด้วยพระราชบัญญัติ กฎระเบียบ และคำสั่งของคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

คณาจารย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2551). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก. (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2535). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก. (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2538). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 8.กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก. (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2538). พุทธธรรมฉบับขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาวสันตการณพิรุณ ปญฺาวโร (วงศ์กา). (2545). “การศึกษาวิเคราะห์เรื่องเมถุนธรรมในพระวินัยปิฎก”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2541). วินัยมุข เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 39. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.

พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2536). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธรรม.

พิพัฒน์ พสุธารชาติ. (2544). รัฐกับศาสนา บทความว่าด้วยอาณาจักร ศาสนจักร และเสรีภาพ.กรุงเทพมหานคร: บริษัทเคล็ดไทย จำกัด.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมบูรณ์ สุขสำราญ. (2527). พุทธศาสนากับการเปลี่ยนแปลงการเมืองและสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมหวัง แก้วสุฟอง. แปล. (2552). วินัย : ศึกษาพระพุทธศาสนาจากพระวินัยปิฎก. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

แสวง อุดมศรี. (2538). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.