The Tradition of Creating Crowned Buddha Image
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The creation of adorning Bejewelled Buddha image is inspired by the principles of Mahayana Buddhism, which holds that the Buddha has countless forms and elevates him to the status of a universal monarch according to the Mahayana tradition. This includes the belief in the Buddhaís trikaya nature and the virtues extolled in the Cham Pu Phoodee Suttanta. In Thai society, the construction of elaborate Buddha statues has been heavily influenced by the ideals established during the Ayutthaya period. This includes the belief in creating Buddha statues in accordance with the principles of the Buddhaís trikaya nature, which represents the future Buddha, Maitreya Bodhisattva. Additionally, there has been the construction of elaborate Buddha statues in accordance with the principles of Mahayana Buddhism, particularly within the Vajrayana tradition. Therefore, the creation of elaborate Buddha statues is not only about creating beautiful art but also about propagating the principles and beliefs of Buddhism. It serves as a demonstration of respect and the significance of the Buddhist religion.
Article Details
References
ชัชวาล อัชฌากุล. (2560). “คติการสร้างพระพุทธรูปทรงเครื่องในสังคมไทย.” ดุษฏีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาพระพุทธศาสนา บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกกรราชวิทยาลัย.
ณัฐา คุ้มแก้ว. (2552). “การศึกษาเชิงวิเคราะห์วรรณกรรมภาคใต้เรื่อองพระยาชมพู.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาจารึกภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธนภัทร์ ลิ้มหัสนัยกุล. (2558). “ชมพูบดีสูตรในจิตรกรรมฝาผนังช่วงพุทธศตวรรษที่ 24 – 25.” วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ผาสุข อินทราวุธ. (2530). พุทธศาสนาและประติมานวิทยา. นครปฐม: โรงพิมพ*มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ผาสุข อินทราวุธ. (2543). พุทธปฏิมาฝ่ายมหายาน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์อักษรสมัย.
พระมหาขนบ สหายปญฺโญ. (2560). “การวิเคราะห์วรรณกรรมลายลักษณ์เรื่องท้าวชมพูฉบับภาคใต้.” วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาพระพุทธศาสนา บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาขนบ สหายปญฺโญ. (2560). “การวิเคราะห์วรรณกรรมลายลักษณ์เรื่องท้าวชมพูฉบับภาคใต้.”ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาพระพุทธศาสนา บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชวรมุนี. (2529). ไตรภูมิพระร่วง-อิทธิพลต่อสังคมไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ศานติ ภักดีคํา. (2549). “จิตรกรรมฝาผนังเรื่อง “ท้าวมหาชมพู” พระอุโบสถ วัดนางนองวรวิหาร.” เมืองโบราณ. 32(3), 33.
สมเด็จพระเจ้าบรมวงค์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2545). ตำนานพุทธเจดีย์, กรุงเทพมหานคร : มติชน.
แสง มนวิทูร, แปล. (2512). คัมภีร์ลลิตวิสตระ พระพุทธประวัติฝ่ายมหายาน. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.
สมเด็จฯ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ. (2464). “อธิบายเรื่องท้าวมหาชมพู.” เรื่องท้าวมหาชมพู. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร.
เสถียร โพธินันทะ. (2516). ชุมนุมพระสูตรมหายาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ บรรณาคาร.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2547). พระชินพุทธะทั้งห้า. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ไทยธิเบต..หม่อมเจ้าสุภัทรดิศ ดิศกุล. (2519). ศิลปะอินเดีย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าของคุรุสภา.
หม่อมหลวงสุรสวัสดิ์ สุขสวัสดิ์. (2528). “การศึกษาพระพิมพ์ภาคใต้ของประเทศไทย.” วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
หอพระสมุดวชิรญาณ หลวงภัณฑลักษณวิจารย์ (โป๊ กิติโกเศศ). (2464). เรื่องท้าวมหาชมพู. พระนคร: โสภณพิพรรฒธนากร.
อรพินท์ พงษ์ภักดี และคณะ. (2521). อารยธรรมตะวันออก. กรุงเทพมหานคร: คณะมนุษย์ศาสตร์รามคำแหง.
Alexander B. Griswold. (1961). “Notes of the Art of Siam, No. 5 The Convention of Jambupati.” Artibus Asiae. XXIV, 3-4.A.K. Warder. (1970). Indian Buddhism. Delhi: Motitae Banarsidass.
Dorothy H.Fickle. (2517). “Crowned Buddha Images In Southeast Asia.” ศิลปะและโบราณคดีใน ประเทศไทย เล่ม 1. ปราณบุรี: โรงพิมพ์ศูนย์กลางมหารราบค่ายธนะรัขต์.
Paul Mus. (1928). “Le Buddha Pare, Son Origine Indienne, Cakyamuni dans Ie Mohayaniame Miyen.” Bulletin de I’Ecole Francaise d’Extreme-Orient, Bulletin de l’Ecole Francaise d’Extreme-Orient.
Paul Mus, Le Buddha Pare, Son Origine Indienne. (1928). Cakyamunidans le Mohayanisme Moyen. Bulletin de l’Ecole Francaise d’Extreme-Orient.
Rowland, Benjammin. (1961). “Bejewelled Buddha in Afghanistam.” Artibus Asiae. 24(1), 23.
Thiripyanchai U Mya. (1959). “The Origin of the Jumbupati Image.” Report of the director of archaeology survey for the year ending. 30 September
Warder A.K.. (1970). Indian Buddhism. Delhi: Motilal Banarsidass.
