The development of Buddha image making in Buddhism
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Buddha statues began to be revered in ancient times, shortly after the passing away of the Buddha himself, several hundred years BCE. The construction of Buddha statues commenced in ancient India, emphasizing the creation of symbolic representations of the Buddha. During that era, Buddha statues were often used as objects of reverence and worship in significant locations. The
construction of Buddha statues in Buddhist religion holds great significance
as it is closely tied to the belief in Buddhism. Building Buddha statues is
considered a creation of symbols representing the Buddha, endowed with the power to protect and bring peace and happiness to the villagers, townsfolk, or
worshippers. It reinforces beliefs and the importance of Buddhism in
communities and society, offering a pathway to faith and tranquility in the daily lives of worshippers. Therefore, the construction of Buddha statues is not merely an artistic endeavor but also a manifestation of religion and belief intertwined with the significant aspects of daily life for Buddhists.
Article Details
References
กรมการศาสนา. (2525). ประวัติพุทธรูปปางต่างๆ. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์การศาสนา.
ไขศรี ศรีอรุณ. (2546). พระพุทธรูปปางต่างๆ ในสยามประเทศ. กรุงเทพมหานคร : มติชน.
คึกเดช กันตามระ. (2535). การศึกษาวิวัฒนาการและการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของศิลปะและสังคมจาก
รูปลักษณ์พระพุทธปฏิมากร. กรุงเทพมหานคร: สถาบันไทยศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ผาสุข อินทราวุธ. (2530). พุทธศาสนาและประติมานวิทยา. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประพันธ์ กุลวินิจฉัย. (2556). “วิเคราะห์เรื่องพระพุทธรูปในฐานะปูชนียวัตถุของชาวพุทธ.” รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาดาวสยาม วชิรปญฺโญ. (2550). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในอินเดีย. กรุงเทพมหานคร : หจก.เม็ดทราย ปริ้นติ้ง.
พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโญ. (2546) กำเนิดและพัฒนาการแห่งพระพุทธรูป. ออนไลน์: แหล่งที่มา https://www.mcu.ac.th/article/detail/502 [20 มิถุนายน 2564].
พุทธทาสภิกขุ. (2509). ภาพพุทธประวัติจากหินสลัก ยุคก่อนมีพระพุทธรูป. กรุงเทพมหานคร : กองทุนวุฒิธรรม เพื่อการศึกษาและปฏิบัติธรรม.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2532). อรรถกถาภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาอฏฺฐกถา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, โรงพิมพ์วิญญาณ.
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2553). พระพุทธปฏิมาสยาม. กรุงเทพมหานคร : มิวเซียมเพรส.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2554). พระพุทธรูปสำคัญและพุทธศิลป์ ในดินแดนไทย. กรุงเทพมหานคร : เมืองโบราณ.สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2508). ตำนานพระพุทธเจดีย์. พระนคร: กรมศิลปากร.
สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ และคณะ. (2545). สถานแหล่งผลิตพระพุทธรูปองค์แรกในโลก. กรุงเทพมหานคร: บริษัทพิฆเนศพิมพ์ติ้งเซ็นเตอร์จำกัด.
สิริวัฒน์ คําวันสา. (2523). พุทธศาสนาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: กรุงเทพสยามการพิมพ์.
หม่อมเจ้าสุภัทรดิศ ดิศกุล. (2519). ศิลปะอินเดีย. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าของคุรุสภา.
หม่อมหลวงสุรสวัสดิ์ สุขสวัสดิ์. (2528). “การศึกษาพระพิมพ์ภาคใต้ของประเทศไทย.” วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
หม่อมเจ้าสุรภัทรดิศ ดิศกุล. (2522). ประวัติศาสตร์เอเชียอาคเนย์ถึง พ.ศ.2000. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี.
Apaditya Pal, organized. (1955). Light of Asia: Buddha Sakyamuni in AsiaAngeles. Los Angeles County Museum of Art.
Orothy H.Frickle. (2517). “Crowned Buddha Images In Southeast Asia.” ศิลปะและเทศไทย เล่ม 1. ประจวบคีรีขันธ์: โรงพิมพ์ศูนย์กลางทหารราบค่ายธนะรัชต์.
R.D.Banerji. (1922). Eastem Indian. School of Mediaeval Sculpture pls.
Paul Mus. (1928). Le Buddha Pare, Son Origine Indienne, Cakyamunidans le Mohayayen. Bulletin de l’Ecole Francaise d’Extreme-Orient.
Anada K Coomaraswamy. (1965). History of Indian And Indonesian Art. New York: Dover Publication.
Cambridge University Press. Archaeological Survey of India. (1922). Annual Report. Cambridge University Press.
