Lanka Style Chedi in the Tipitaka Hall Painting Wat Bowonniwet Vihara: Preliminary Remark on the Origin and Style of Art
Main Article Content
Abstract
The objective of this article is to study the background and the style of Chedi in the mural of the Tipitaka hall of Wat Bowonniwet Vihara, Bangkok. This art was created during King Rama 4 and 5 and under a sect of Buddhism like the Dhammayuttutika Nikaya.
The result of study is that the wall above the window in the west portrays the stories of Buddhism in Lanka. There are the 2 patterns of circle-shape Chedi there. The first is circle-shape Chedi with the low circular base and it was notably in the large semi-circular shape (dome: the same position as the bell of the circular pagoda in Thai art). Its pattern is consistent with the circle-shape Chedi in the Lanka's art which had normally created the circle-shape Chedi with the circular base and the large dome as a long-time popular style in the Lanka's art. The second is the circle-shape chedi with the circular base which is higher than the first. This is similar to a pattern of Chedi in the Lanka art in the Kandy period. Both patterns are different from the ones in the paintings of the temples of the Dhammayuttutika Nikaya sect. The latter portray the Chedi with the high base and the slender bell, the popular pattern of circle-shape Chedi in the Thai art.
The obvious result of study is: the circle-shape Chedi in the paintings in tipitaka hall of Wat Bowonniwet Vihara is different from the ones in the paintings of Dhammayuttutika Nikaya sect. This is because it follows the original Lanka art.
Article Details
References
ชลทิศ สว่างจิตร. (2535). การศึกษาภาพจิตรกรรมไทยในหอไตร วัดบวรนิเวศวิหาร กรุงเทพมหานคร (กรณีเฉพาะจิตรกรรมระหว่างช่องหน้าต่าง). สารนิพนธ์ศิลปศาสตร์บัฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จฯ กรมพระยา. (2553). เรื่องประดิษฐานพระสงฆ์สยามวงศ์ในลังกาทวีป. กรุงเทพมหานคร: คณะสงฆ์วัดสุวรรารามพิมพ์เนื่องในการพระราชทานเพลิงศพสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (พุฒ สุวฑฺฒโน).
ทิพากรวงศมหาโกษาธิบดี, เจ้าพระยา. (2548). พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ 4. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ธัชชัย ยอดพิชัย. (2554). หอพระไตรปิฎกวัดบวรนิเวศวิหาร: อาคารเล็ก ๆ แต่มีจิตรกรรม “ประวัติคณะธรรมยุต” สมัยรัชกาลที่ 3. ศิลปวัฒนธรรม. 32 (4), 120-133.
น.ณ ปากน้ำ. (2529). ความเป็นมาของสถูปเจดีย์ในสยามประเทศ. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.
ปรีชา นุ่นสุข. (2541). ศิลปะลังกา. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.
ปวเรศวริยาลงกรณ์, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยา. (2505). เรื่องราชประวัติในรัชกาลที่ 4 ตั้งแต่แรกทรงพระผนวชตลอดสวรรคาลัย. พระราชประวัติ และพระราชนิพนธ์บางเรื่องในพระบาทสมเด็จพระเจ้าเกล้าเจ้าอยู่. พระนคร: โรงพิมพ์พระจันทร์.
พิชญา สุ่มจินดา. (2557). สถูปจำลองบรรจุพระบรมสารีริกธาตุ ปราค์วัดมหาธาตุ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา: ภาพสะท้อนพุทธศาสนาลังกาวงศ์สมัยต้นอยุธยา ใน ประวัติศาสตร์ศิลปะบันดาลใจ. กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิพิริยะ ไกรฤกษ์.
พิชญา สุ่มจินดา. (2565). ถอดรหัสพระจอมเกล้า. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
พิริยะ ไกรฤกษ์. (2544). อารยธรรมไทยพื้นฐานทางประวัติศาสตร์ศิลปะ เล่ม 1 ศิลปะก่อนพุทธศตวรรษที่ 19. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร. (2555). ความสัมพันธ์ทางพุทธศาสน์และพุทธศิลป์ระหว่างศรีลังกา พม่า และไทย. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2556). พุทธศิลป์ลังกา. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2563). พุทธศิลป์ไทยสายสัมพันธ์กับศรีลังกา. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้าสุภัทรดิศ ดิศกุล. (ไม่ทราบวันเดือนปีที่เผยแพร่). ฐานข้อมูลภาพ ศาสตราจารย์ หม่อมเจ้าสุภัทรดิศ ดิศกุล. สืบค้นเมื่อ 28 ธัวาคม 2558. จาก http://www.thapra.lib.su.ac.th/supatlib/index.php?topic=picture.
สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัตติวงศ์ และสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ (2504). สาส์นสมเด็จ เล่มที่ 22. พระนคร: องค์การค้าของคุรุสภา.
สมศักดิ์ แตงพันธ์. (2551). การอนุรักษ์จิตรกรรมฝาผนัง วัดบวรนิเวศวิหาร ราขวรวิหาร. กรุงเทพมหานคร: สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร.
สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร. (2550). ศัทานุกรมโบราณคดี. กรุงเทพมหานคร: สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร.
สุรชัย จงจิตงาม. (2559). แนวคิดพุทธศาสนาในจิตรกรรมฝาผนังของวัดสายธรรมยุติ. ดุษฎีนิพนธ์สาขาวิชาพระพุทธศาสนา มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.