การออกแบบและพัฒนาระบบบริหารจัดการงานวิจัยเชิงกลยุทธ์เพื่อยกระดับคุณภาพสถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย
คำสำคัญ:
การออกแบบและพัฒนา, ระบบบริหารจัดการงานวิจัย, กลยุทธ์ยกระดับคุณภาพสถาบันวิจัยบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มุ่งศึกษาสภาพปัญหาและแนวทางการพัฒนาระบบบริหารจัดการงานวิจัยของสถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย เพื่อยกระดับคุณภาพงานวิจัยให้มีประสิทธิภาพและตอบสนองต่อความต้องการของสังคม โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสานในส่วนของการวิจัยเชิงปริมาณ ได้เก็บรวบรวมข้อมูลจากอาจารย์และนักวิจัยจำนวน 133 คน เครื่องมือการวิจัยคือ แบบสอบถาม และวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ขณะที่การวิจัยเชิงคุณภาพดำเนินการผ่านการสัมภาษณ์และการสนทนากลุ่มย่อยกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 9 คน ซึ่งเป็นผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในกระบวนการบริหารจัดการงานวิจัย วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิควิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการศึกษาพบว่า ระบบบริหารจัดการงานวิจัยของสถาบันยังมีข้อจำกัดในหลายด้าน ได้แก่ ปัญหาด้านบุคลากร โครงสร้างองค์กรกระบวนการผลิตองค์ความรู้ เทคโนโลยีสารสนเทศ และความร่วมมือทางวิชาการ ปัญหาเหล่านี้ส่งผลให้การวิจัยขาดความต่อเนื่อง ขาดยุทธศาสตร์ที่ชัดเจน และขาดการสนับสนุนด้านทรัพยากรและงบประมาณ เพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าว มีการออกแบบและการพัฒนาระบบบริหารจัดการงานวิจัยเชิงกลยุทธ์ผ่าน 9 แนวทางหลัก ได้แก่ 1) การพัฒนาแพลตฟอร์มเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการจัดเก็บและติดตามผลวิจัย 2) การเสริมสร้างเครือข่ายความร่วมมือทั้งภายในและภายนอก 3) การพัฒนาทักษะของนักวิจัยผ่านการฝึกอบรม 4) การเพิ่มแหล่งทุนวิจัยและการสนับสนุนงบประมาณ 5) การส่งเสริมการมีส่วนร่วมของนักวิจัยในกระบวนการตัดสินใจ 6) การปรับปรุงระบบติดตามและประเมินผลการวิจัย 7) การจัดสรรทรัพยากรและสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็น 8) การสร้างแรงจูงใจและการเชิดชูผลงานวิจัย และ 9) การเผยแพร่และส่งเสริมการใช้ประโยชน์จากงานวิจัยเพื่อสร้างผลกระทบต่อสังคม
เอกสารอ้างอิง
แผนพัฒนามหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2564). ประกาศแผนพัฒนามหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2564 – 2568). สืบค้นเมื่อ 10 มกราคม 2567, จาก https://pubhtml5.com/iikm/ijdp/basic/
บุญชู กันเกตุ, ชัยลักษณ์ รักษา และจารุวรรณ พลอยดวงรัตน์. (2565). TRIAM Model: การจัดทำแผนพัฒนาการจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วมของโรงเรียน. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย (สพบท.), 4(4), 51–64.
พรนภัสส์ พราหมณ์โชติ. (2563). แนวทางการพัฒนาการบริหารจัดการคุณภาพองค์การวิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยมหิดลสู่การเป็นองค์การสมรรถนะสูงด้านสถาบันการศึกษานานาชาติ. (สารนิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ:
พระราชรัตนมงคลยางธิสาร. (2562). ทิศทางการบริหาร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัยยุคประเทศไทย 4.0. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร, 7(2), 305-318.
Bugan, O. D., & Ionescu, S. (2024). Establishing collaborative research networks: A literature review. Journal of Information Systems & Operations Management, 18(1), 66-81.
Heffernan, T., Wilkins, S. and Butt, M. M. (2018). Transnational higher education: The importance of institutional reputation, trust and student-university identification in international partnerships. International Journal of Educational Management, 32(2), 227-240.
Parakhina, V., Godina, O., Boris, O. and Ushvitsky, L. (2017). Strategic management in universities as a factor of their global competitiveness. International Journal of Educational Management, 31(1), 62-75.
Pholpuntin, S., Chancharoen, P. and Chaleysub, S. (2025). Sirote's Model for University Quality Integration: Sirote's Model for University Quality Integration A Paradigm of Integrating Sciences and Arts in Higher Education Management. Suan Dusit Graduate School Academic Journal, 21(1), 1-15.
Smit, J. P. and Hessels, L. K. (2021). The production of scientific and societal value in research evaluation: a review of societal impact assessment methods. Research Evaluation, 30(3), 323-335.
Stukalina, Y. (2014). Strategic management of higher education institutions. Organizacijų vadyba: sisteminiai tyrimai, 70, 79-90.

ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสันติสุขปริทรรศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.