รูปแบบการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของครูโรงเรียน สังกัด องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ผู้แต่ง

  • ภัทร์ภูมิ เหมบุรุษ วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม
  • สุธรรม ธรรมทัศนานนท์ วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม

คำสำคัญ:

ความเป็นพลเมืองดิจิทัลของครู, รูปแบบการพัฒนา, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

บทคัดย่อ

การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบ สภาพปัจจุบัน สภาพที่พึงประสงค์ และความต้องการจำเป็นของความเป็นพลเมืองดิจิทัลของครู 2) สร้างและตรวจสอบรูปแบบการพัฒนา 3) ทดลองใช้รูปแบบ และ 4) ประเมินความเป็นไปได้และความเป็นประโยชน์ของรูปแบบการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของครูโรงเรียนสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กลุ่มตัวอย่างคือครูในโรงเรียนสังกัดเทศบาลนครภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จำนวน 313 คน จากประชากร 1,429 คน โดยการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้นภูมิตามสัดส่วนของประชากร คัดเลือกครูแบบอาสาสมัครกลุ่มตัวอย่างทดลองใช้จำนวน 15 คน เครื่องมือวิจัยประกอบด้วยแบบสอบถาม แบบทดสอบ แบบสัมภาษณ์ และแบบประเมินวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าร้อยละ การทดสอบค่าที และค่าความต้องการจำเป็น (PNI)

ผลการวิจัยพบว่า ความเป็นพลเมืองดิจิทัลของครูประกอบด้วย 4 ด้าน ได้แก่ 1) การสร้างองค์ความรู้ด้านดิจิทัล 2) การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อการศึกษา 3) การสื่อสารและประสานงานในโลกดิจิทัล และ 4) จริยธรรมดิจิทัล รวม 22 ตัวบ่งชี้ สภาพปัจจุบันอยู่ในระดับปานกลาง สภาพที่พึงประสงค์อยู่ในระดับมากที่สุด ด้านที่มีความต้องการจำเป็นสูงสุดคือการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล
เพื่อการศึกษา รูปแบบการพัฒนาประกอบด้วย หลักการ, วัตถุประสงค์, วิธีดำเนินงาน (4 หน่วย
การเรียนรู้ตามแนวทางพัฒนา 70:20:10), การประเมินผลและเงื่อนไขความสำเร็จ ผลการทดลองใช้พบว่า คะแนนความรู้หลังพัฒนาสูงกว่าก่อนพัฒนาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 พฤติกรรมก่อนพัฒนาอยู่ในระดับปานกลางและหลังพัฒนาอยู่ในระดับมากโดยรวมมีเจตคติที่เห็นด้วยอย่างยิ่งและผู้เข้าร่วมมีระดับความพึงพอใจสูงสุด ผลการประเมินพบว่า รูปแบบมีความเหมาะสมความเป็นไปได้และประโยชน์ในระดับสูง

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2565). รายงานการศึกษาวิเคราะห์ผลการประเมินประสิทธิภาพขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (LPA). กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น.

กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2560). แผนพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2560 - 2579). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

กาญจนา เดชสม และรุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2564). การพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักเรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 1(3), 154.

ชานนท์ คำปิวทา. (2565). รูปแบบการบริหารเพื่อส่งเสริมการจัดการเรียนรู้ในยุคดิจิทัลของครูโรงเรียนมัธยมศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.

บุญชม ศรีสะอาด. (2543). การวิจัยเชิงคุณภาพ: แนวคิดและวิธีการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

พิชิต สนั่นเอื้อ. (2563). รูปแบบการพัฒนาครูผู้สอนในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อการจัดการเรียนรู้สำหรับผู้เรียนที่มีความต้องการจำเป็นพิเศษของศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดอุดรธานี. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.

วนิดา เขจรรักษ์. (2562). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูโดยใช้การบูรณาการภาษาอังกฤษกับวิชาคณิตศาสตร์ ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.

วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2561). คู่มือพลเมืองดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.

วรยุทธ วิลามาศ. (2563). ความต้องการจำเป็นในการเป็นพลเมืองดิจิทัลของครูและบุคลากรทางการศึกษา จังหวัดสระบุรี. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, ปทุมธานี.

ศิริพงษ์ กลั่นไพฑูรย์. (2564). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำทางวิชาการในยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. (วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.

สมาน อัศวภูมิ. (2551). การใช้วิจัยพัฒนารูปแบบในวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 2(2), 76-85.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2563). การพัฒนาคุณภาพการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.

สุวิมล ว่องวาณิช. (2558). การประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Buckingham, D. (2007). Digital generations? Media education and the challenge of new technology. Policy Futures in Education, 5(2), 148–166.

Mishra, P., & Koehler, M. J. (2006). Technological Pedagogical Content Knowledge:

A Framework for Teacher Knowledge. Teachers College Record, 108(6), 1017–1054.

Ribble, M. (2011). Digital Citizenship in Schools. 2nd ed. United States of America: ‎ Intl Society for Technology in educ.

Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis. Harper & Row.

#JPP

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-05-24

รูปแบบการอ้างอิง

เหมบุรุษ ภ., & ธรรมทัศนานนท์ ส. (2025). รูปแบบการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของครูโรงเรียน สังกัด องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารสันติสุขปริทรรศน์, 6(1), 106–121. สืบค้น จาก https://so09.tci-thaijo.org/index.php/JPP/article/view/5907