ปัจจัยที่ส่งผลต่อทัศนคติการเป็นผู้ประกอบการ และแนวทางการพัฒนา ความเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยภายในและภายนอกที่ส่งผลต่อทัศนคติการเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษา 2) ศึกษาความรู้พื้นฐานด้านผู้ประกอบการที่มีผลต่อทัศนคติ และ 3) ศึกษาแนวทางพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการในระดับอุดมศึกษา โดยใช้การวิจัยเชิงผสมผสานวิธีด้วยแบบสอบถามและการสัมภาษณ์ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยนักศึกษาระดับปริญญาตรี โท และเอก จำนวน 376 คน ซึ่งสุ่มแบบชั้นภูมิตามสัดส่วน และผู้บริหารและอาจารย์ 7 คนแบบเจาะจง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและการถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยภายในที่มีผลต่อทัศนคติการเป็นผู้ประกอบการ ได้แก่ ความสามารถวางแผนงานอย่างเป็นระบบ การพัฒนาโครงการที่ต่อยอดเชิงพาณิชย์ และการตัดสินใจด้วยตนเอง ส่วนปัจจัยภายนอก ได้แก่ แนวโน้มสังคมที่สนับสนุนความสะดวกสบายและค่านิยมของคนรุ่นใหม่ที่สนใจการเป็นผู้ประกอบการ ความรู้พื้นฐานที่มีผล ได้แก่ ด้านเศรษฐศาสตร์ การเงิน การบัญชี การตลาด เทคโนโลยีสารสนเทศ และการสื่อสาร สำหรับแนวทางการพัฒนาการเป็นผู้ประกอบการในมหาวิทยาลัย ได้แก่ 1) การเพิ่มหลักสูตรพัฒนาทักษะ Soft Skills 2) บูรณาการการสอนด้านวิศวกรรม วิทยาศาสตร์ และสังคมศาสตร์ 3) ส่งเสริมอาจารย์ที่มีประสบการณ์ด้านผู้ประกอบการ 4) เปิดโอกาสให้นักศึกษาเข้าร่วมกิจกรรมเสริม 5) จัดประกวดผลงานและส่งเสริมความร่วมมือกับศิษย์เก่า 6) สร้างโรงประลองเพื่อฝึกปฏิบัติ 7) สนับสนุนที่ปรึกษาด้านผู้ประกอบการ และ 8) จัดตั้งกองทุนสนับสนุนธุรกิจนักศึกษา
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กองแผนงาน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ. (2565). รายงานประจำปี 2565. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : บริษัท ซีโน พับลิชชิ่ง แอนด์ แพคเกจจิ้ง จำกัด.
จงพิศ ศิริรัตน์ และคณะ. (2547). สภาพแวดล้อมทางธุรกิจโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ (OTOP). (รายงานการวิจัย). สงขลา : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
จริยา กอสุขทวีคูณ. (2561). การศึกษาแรงจูงใจและความตั้งใจในการเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษา ระดับอุดมศึกษาในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัย กรุงเทพ, ปทุมธานี.
ชลิตา บุญนภา. (2557). การศึกษาคุณลักษณะของผู้ประกอบการ และโอกาสของธุรกิจที่มีผลต่อความสำเร็จของผู้ประกอบการธุรกิจวัสดุก่อสร้างในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ณัฐ อมรภิญโญ. (2556). “รูปแบบการประสบความสําเร็จที่ยั่งยืนของผู้ประกอบการรายย่อยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน ประเทศไทย.” วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี. 9(3) : 57-66.
บัณฑิตวิทยาลัยการจัดการและนวัตกรรม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี. (2562). รายงานประจำปี ปีการศึกษา 2562. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
พรทิพย์ ม่วงมี ดุษฎี โยเหลา และภิญญาพันธ์ ร่วมชาติ. (2555). “ปัจจัยทางจิตและสังคมที่เกี่ยวข้องกับความตั้งใจเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาชั้นปีที่ 4 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.” วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา. 4(1) : 74-82.
ไพโรจน์ ปิยะวงศ์วัฒนา. (2561). การจัดการเชิงกลยุทธ์ : เทคโนโลยีและนวัตกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มารยาท โยทองยศ และทรงวาด สุขเมืองมา. (2559). “ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาปริญญาตรีกรณีศึกษา มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.” วารสารสุทธิปริทัศน์. 30(95) : 103-115.
ศุภิสรา โภชาดม. (2563). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจเป็นผู้ประกอบการธุรกิจ Startup ของนักศึกษาปริญญาตรี ชั้นปีที่ 4 ในอำเภอหาดใหญ่จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
สําคัญสุด สีหตุลานนท์. (2560). ปัจจัยแวดล้อมภายนอกที่เกื้อหนุนต่อการเป็นผู้ประกอบการรุ่นเยาว์ กรณีศึกษา นักศึกษาคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม. (2563). (ร่าง) แผนด้านการอุดมศึกษาเพื่อผลิตและพัฒนากำลังคนของประเทศ. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาความเป็นผู้ประกอบการ. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : สำนักวิจัยและพัฒนาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2567). รายงานสถานการณ์วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : บริษัท วิชั่น พรีเพรส จํากัด.
สุกัญญา จันทกุล และคณะ. (2561). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับความต้องการเป็นผู้ประกอบการในธุรกิจคหกรรมศาสตร์ของนักศึกษา คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
อนงค์ รุ่งสุข. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์. ปริญญานิพนธ์บริหารธุรกิจบัณฑิต คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
Alexander, I. K. and Honig, B. (2016). “Entrepreneurial intentions : A cultural perspective.” Africa Journal of Management. 2(3): 235-257.
Bolton, D. L. and Lane, M. D. (2011). “Individual entrepreneurial orientation : Development of a measurement instrument.” Education+Training. 54(2/3) : 213-233.
Feder, E. S. and Nitu-Antonie, R. D. (2017). “Connecting gender identity, entrepreneurial training,role models and intentions.” International Journal of Gender and Entrepreneurship. 9(1) : 87-108.
Hlatywayo, C. K., Marange, C. S. and Chinyamurindi, W. T. (2017). “A hierarchical multiple regression approach on determining the effect of psychological capital on entrepreneurial intention amongst prospective university graduates in South Africa.” Journal of Economics and Behavioral Studies. 9(1) : 166-178.
Liñán, F. and Chen, Y. W. (2009). “Development and cross-cultural application of a specific instrument to measure entrepreneurial intentions.” Entrepreneurship : Theory and Practice. 33(3) : 593-617.
Souitaris, V. , Zerbinati, S. and Al-Laham, A. (2007). “Do entrepreneurship programmes raiseentrepreneurial intention of science? The effect of learning, inspiration and resources.” Journal of Business Venturing. 22(4) : 566-591.
Wu, S. and Wu, L. (2008). “The impact of higher education on entrepreneurial intentionsof university students in China.” Journal of Small Business and Enterprise Development. 15(4) : 752-774.