พระสงฆ์กับการรักษาสุขภาพในยุคโลกาภิวัตน์

บทคัดย่อ

เศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อมของประเทศไทยที่เปลี่ยนแปลงไปในปัจจุบันส่งผลกระทบต่อสุขภาพของประชาชนโดยทั่วไปไม่เว้นแม้ในกลุ่มพระสงฆ์ ในปัจจุบันประเทศไทยเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุอย่างสมบูรณ์ใน ปีพ.ศ. 2566 กล่าวคือมีจำนวนสัดส่วนของประชากรสูงวัยคิดเป็น 1 ใน 5 ของจำนวนประชากรทั้งหมด ซึ่งพระสงฆ์ส่วนใหญ่อาพาธด้วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง (Non-communicable Diseases: NCDs) (สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส) : [ออนไลน์]) พบการป่วยมากที่สุด
5 อันดับแรก คือ โรคไขมันในเลือดสูง, โรคความดันโลหิต, โรคเบาหวาน, โรคไตวายเรื้อรัง, โรคเข่าเสื่อม, และพระสงฆ์ป่วยด้วยกลุ่มโรค NCDs โรคเรื้อรังเหล่านี้ล้วนมีผลกระทบทั้งทางเศรษฐกิจกล่าว คือ
การดูแลรักษาและการฟื้นฟูพระภิกษุอาพาธด้วยโรคเรื้อรังเหล่านี้ คิดเป็นค่าใช้จ่ายจำนวนมากและยังมีผลกระทบโดยตรงต่อประสิทธิภาพในการประกอบกิจกรรมทางพุทธศาสนาของพระภิกษุสงฆ์ที่มีปัญหาด้านสุขภาพ ที่ยังขาดความรู้ความเข้าใจในการรักษาสุขภาพ

ทั้งนี้เนื่องมาจากสาเหตุ ดังนี้ 1. พระสงฆ์ขาดความรู้ในการรักษาสุขภาพ 2. พฤติกรรมการบริโภคของพระสงฆ์ 3. พระสงฆ์ไม่ออกกำลังกาย ทำให้พระสงฆ์เกิดโรคและความเครียด ซึ่งพระสงฆ์ไม่ได้รับการส่งเสริมสุขภาพอย่างถูกต้องจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอย่างจริงจัง ทำให้การดำรงชีวิตของพระสงฆ์เป็นไปตามอัตภาพ