Designing Activities to Address Bullying Behavior Problems of Primary School Students in a Private School in Satun Province
Main Article Content
Abstract
This research is a qualitative study aims to analyze the problem conditions of bullying behavior and to design intervention activities to address bullying behavior among elementary school students at a private school in Satun province. In-depth interviews and group discussions are utilized in this study. The main informants include school administrators, student affairs teachers, subject teachers, students exhibiting bullying behavior, bullied students, parents, and clinical psychologists, totaling 31 individuals.
The research findings indicate that: 1) The most common forms of bullying behavior among elementary school students were teasing about physical appearance, the belief in retaliation after being bullied, and ostracism from peer groups. 2) The intervention activities for addressing bullying behavior include (1) creating hypothetical scenarios depicting various types of violence to analyze and foster mutual understanding, (2) attitude adjustment activities to bolster self-confidence and self-awareness, (3) home room activities to facilitate teacher-student communication and awareness of student issues, and (4) extracurricular learning activities such as sports, singing, and music to promote camaraderie.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรกช ไชยวงค์. (2559). การกลั่นแกล้งในชั้นเรียน ส่งผลกระทบต่อการเรียนรู้. เชียงใหม่: โรงเรียนปรินส์รอยแยลส์วิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่
กรมสุขภาพจิต. (2564). บูลลี่ (Bully). ค้นเมื่อ 20 เมษายน 2565, จาก https://dmh.go.th/news-dmh/view.asp?id=30612.
เกษตรชัย และหีม. (2554). พฤติกรรมการรังแกกันของนักเรียน. วารสารวิทยาสารเกษตรศาสตร์ สาขาสังคมศาสตร์, 32(1), 158-166.
พะยอม วงศสารศรี. (2562). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ: สารเชษฐ.
พัชรินทร์ อรุณเรือง. (2556). แนวทางการดูแลช่วยเหลือวันรุ่นที่มีพฤติกรรมความรุนแรงสำหรับบุคลากร สาธารณสุข.กรุงเทพ : สถาบันสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นราชนครินทร์ กรมสุขภาพจิตและวัยรุ่นราชนครินทร์
พินิจ ฟ้าอำนวยผล.(2552 ). พฤติกรรมการรังแก . กรุงเทพฯ :บำรุงสาสน์.
มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก. (2550).คู่มือครู การจัดระบบความปลอดภัยในโรงเรียน.กรุงเทพฯ: ส. เสริมมิตรการพิมพ์จำกัด.
สมร แสงอรุณ. (2554). การศึกษาและพัฒนากลยุทธ์การป้องกันตนเองจากการถูกข่มเหงรังแกของนักเรียนวัยรุ่นโดยการให้คำปรึกษากลุ่ม. ปริญญานิพนธ์ สาขาวิชาการจิตวิทยาการให้คำปรึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพ
อรนุช ลิมตศิริ. (2560). การศึกษานอกห้องเรียนเพื่อเสริมสร้างทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่21.Veridian E-Journal,Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ. 10(3),1643-1658.
Khantee, P. (2015). Criminological Theory: Principle, Research and Policy Implication. (5th ed). .Bangkok: S.Charoen Publisher.
Olweus D. (2011). Bullying at school and later criminality.finding from three Swedish communitysamples of males. Crim Behan Ment Health.
Sripa, K. (2019). Criminal Psychology. (1st ed). Nakhonpathom: Phum Publisher.