วัด : ศูนย์พัฒนาพุทธิปัญญาประชาชนในชุมชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหน้าที่และวิธีการเผยแผ่หลักพุทธธรรมของวัดในการพัฒนาพุทธิปัญญาของประชาชนในชุมชน พบว่า วัดมีหลายหน้าที่ และวิธีการเผยแผ่หลักธรรมคำสอนของพุทธองค์เป็นไปตามประเพณีที่มีการปฏิบัติสืบต่อกันมา มีผลทำให้ประชาชนในชุมชนเกิดความเลื่อมใสศรัทธาในพุทธศาสนา ทุกวันพระและวันสำคัญทางพุทธศาสนาประชาชนแสดงออกโดยการเข้าวัด ทำบุญ ทำทาน รักษาศีล เจริญสมาธิภาวนา การปฏิบัติหน้าที่และวิธีการเผยแผ่หลักพุทธธรรมที่เป็นอยู่ยังไม่เป็นการเพียงพอ วัดในฐานะศูนย์พัฒนาพุทธิปัญญาประชาชนในชุมชน ซึ่งพระภิกษุสงฆ์ที่จำวัด ควรมีการปรับวิธีการเผยแผ่หลักพุทธธรรมให้มีการสนทนาธรรมก่อนสวดมนต์หรือพุทธวิธี วิธีการดังกล่าวจะมีการอธิบายหลักพุทธธรรมพร้อมยกตัวอย่างประกอบการอธิบายทำให้คฤหัสถ์เข้าใจง่าย และนำไปยึดปฏิบัติได้อย่างถูกต้องชอบธรรมเป็นพุทธิปัญญาทั้งในระดับสุตมยปัญญา จินตามยปัญญาและภาวนามยปัญญา ที่สามารถนำไปเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตและสัมมาอาชีพได้อย่างมีประสิทธิผล นอกจากเป็นการเผยแผ่หลักพุทธธรรมแล้ว ยังเป็นการเสริมความแข็งแกร่งให้กับพุทธศาสนาอีกทางหนึ่ง อันจะเป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติสืบไป
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ ถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
จำนง อดิวัฒนสิทธิ์ และคณะ. (2540). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ดนัย ไชยโยธา. (2538). ลัทธิศาสนาและระบบความเชื่อกับประเพณีนิยมในท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
พระมหาประยุทธ์ ปยุตโต. (2512). บทบาทของพระสงฆ์ในสังคมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ : บริษัท บพิธจํากัด.
พระสุธีวรญาณ. (2549). พุทธศาสตรปริทรรน์: รวมผลงานทางวิชาการเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ : สุขภาพใจ.
รัชนีกร เศรษโฐ. (2528). สังคมวิทยาชนบท. กรุงเทพฯ : สํานักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์พับบลิเคชั่น.
สถานทูตสหรัฐอเมริกาและสถานกงสุลในประเทศไทย. (2563). รายงานว่าด้วยเสรีภาพทางศาสนานานาชาติในประเทศไทยพ.ศ. 2563. เข้าถึงได้จาก: https://th.usembassy.gov/th/our-relationship-th/official-reports-th/2020-international-religious-freedom-report-thailand-th/
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพฯ : สหธรรมิก.
สมภาร พรมทา. (2546). มนุษย์กับศาสนา. กรุงเทพฯ : สํานักพิมพ์ศยาม.
อัลเบิรต์ ไอน์สไตน์. (2545). มนุษยชาติอันเป็นที่รัก. เรียบเรียงโดย วิจักขณา. กรุงเทพฯ : สํานักพิมพ์สมิต.
อานนท์ อาภาภิรม. (2525). สังคม วัฒนธรรม และประเพณี. กรุงเทพฯ : สํานักพิมพ์ โอเดียนสโตร์.
Bloom, B.S., et al. (1956). Taxonomy of Educational Objectives: Handbook I: Cognitive Domain. New York : David McKay Co.th.
Bruner, J. (1960). The Process of Education. Cambridge, Mass. : Harvard University Press.
Dummett, M. (1991). The Logical Basis of Metaphysics. London : Duckworth.
Gupta, D. (2022). 7 Types of Knowledge: Explicit, Implicit, Tacit, & More. Retrieved from: https://whatfix.com/blog/types-of-knowledge/
Polanyi, M. (1969). Knowing and Being. London : Routledge and Kegan Paul.
