การมีส่วนร่วมของคนไทยและแรงงานเมียนมาร์ในประเพณีชักพระ ชุมชนบ้านเกาะสิเหร่ จังหวัดภูเก็ต
คำสำคัญ:
การมีส่วนร่วม, ชุมชนบ้านเกาะสิเหร่, ประเพณีชักพระบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพัฒนาการและระดับการมีส่วนร่วมของคนไทยและแรงงาน เมียนมาร์ในประเพณีชักพระของชุมชนบ้านเกาะสิเหร่ จังหวัดภูเก็ต เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน โดยเก็บข้อมูลจากประชาชน 400 คนผ่านแบบสอบถาม และสัมภาษณ์เชิงลึกผู้นำชุมชน หน่วยงานภาครัฐ เอกชน ผู้นำศาสนาและผู้นำชาวเมียนมาร์ รวม 11 คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยวิธีพรรณนาวิเคราะห์ และเชิงปริมาณด้วยสถิติเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า พัฒนาการของการมีส่วนร่วมในงานประเพณีชักพระ ชุมชนบ้านเกาะสิเหร่ จังหวัดภูเก็ต ในอดีตชาวไทยพุทธในชุมชนและกรรมการวัดเกาะสิเหร่ได้จัดประเพณีชักพระขึ้นเป็นประจำ ต่อมาปี พ.ศ. 2552 มีแรงงานเมียนมาร์ซึ่งนับถือศาสนาพุทธเข้าร่วมกิจกรรมดังกล่าว และในปี พ.ศ. 2556 จนถึงปัจจุบัน ตัวแทนแรงงานเมียนมาร์ได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของคณะกรรมการการจัดกิจกรรมทางศาสนา ซึ่งมีความร่วมมืออันดีต่อกัน และ ระดับการมีส่วนร่วมของคนไทยและแรงงานเมียนมาร์ ในประเพณีชักพระ มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากที่สุดทุกด้าน โดยการมีส่วนร่วมด้านการร่วมรับผลประโยชน์มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมา คือ ด้านการร่วมติดตามและประเมินผล ด้านการร่วมดำเนินการ และด้านการร่วมตัดสินใจ ตามลำดับ
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2554). หลักสถิติ. พิมพ์ครั้งที่ 13. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประเพณีลากพระ. (2561). ฐานข้อมูลท้องถิ่นภาคใต้-มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. สืบค้นเมื่อ 28 ธันวาคม 2566, จาก https://clib.psu.ac.th/southerninfo/content/1/6b251def
พระไพฑูรย์ อารัมภรัตน์. (2556). การมีส่วนร่วมของประชาชนต่อกิจกรรมทางพุทธศาสนา กรณีศึกษาเขตทวีวัฒนา จังหวัดกรุงเทพมหานคร. วารสาร Veridian E-Journal, 6(1), 457-478.
พระมหาฐิติพงศ์ ชูจิตต์. (2561). บทบาทของพระสงฆ์ต่อการมีส่วนร่วมในการสงวนรักษาประเพณีชักพระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
มิวเซียมไทยแลนด์. (2562). ชักพระวัดเกาะสิเหร่ พุทธประเพณีถิ่นใต้ ในโลกหลากหลายชาติพันธ์ุ. สืบค้นเมื่อ 28 ธันวาคม 2566, จาก https://www.museumthailand.com/th/4333/storytelling/ชักพระวัดเกาะสิเหร่/
วัชราภรณ์ สุริยาภิวัฒน์. (2553). วิจัยธุรกิจยุคใหม่. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์หาวิทยาลัย.
สุพัตรา คงขำ. (2565). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการอนุรักษ์และสืบทอดประเพณีการลากพระบกของอำเภอพิปูน จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 14(1), 121-131.
สุภางค์ จันทวานิช. (2546). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรพงษ์ คงสัตย์ และธีรชาติ ธรรมวงศ์. (2551). การหาค่าความเที่ยงตรงของแบบสอบถาม (IOC). สืบค้นเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2566, จาก https://mcu.ac.th/site/
Best, J. W. (1977). Research in Education. 3rd ed. Englewood Cliffs, N. J.: Prentice-Hall.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. 5th ed. New York: Harper Collins Publishers.
Krejcie, R. V. & Morgan, D.W. (1970). Determining sample sizes for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30, 607-610.

ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสันติสุขปริทรรศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.