ภาคีภิบาล: การพัฒนาเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสู่ความยั่งยืน
คำสำคัญ:
ภาคีภิบาล, เมืองอัจฉริยะ, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความวิชาการเรื่อง ภาคีภิบาล: การพัฒนาเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสู่ความยั่งยืน มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นผ่านภาคีภิบาล โดยรวบรวมข้อมูลจากเอกสารวิชาการ หนังสือ ตำรา งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง รวมถึงสื่อออนไลน์ต่าง ๆ วิธีการศึกษาใช้การวิเคราะห์เอกสารจากแหล่งข้อมูลที่มีความน่าเชื่อถือ โดยเน้นการศึกษาเกี่ยวกับแนวคิดภาคีภิบาล เมืองอัจฉริยะ และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กลุ่มประชากรและกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาเป็นข้อมูลจากการวิจัยและการปฏิบัติในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นต่าง ๆ ที่ขับเคลื่อนดำเนินงานอย่างเป็นรูปธรรมและประสบความสำเร็จในการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาเป็นการวิเคราะห์เชิงเนื้อหาและการสังเคราะห์ข้อมูลจากแหล่งที่มา
ผลการศึกษาพบว่า การพัฒนาเมืองอัจฉริยะมีกระบวนการที่ซับซ้อนต้องใช้กลไกและเครื่องมือที่หลากหลาย โดยเฉพาะในระดับท้องถิ่น แม้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจะพยายามนำแนวคิดนี้มาปรับใช้ในด้านโครงสร้างพื้นฐานและสิ่งแวดล้อม แต่ยังคงมีข้อจำกัดในด้านกฎระเบียบ งบประมาณ และการจัดการที่ต้องการความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน ทำให้การพัฒนาเพียงลำพังเป็นไปได้ยาก ภาคีภิบาลจึงมีบทบาทสำคัญในการร่วมขับเคลื่อน โดยช่วยสนับสนุนทั้งการวิเคราะห์ข้อมูลการพัฒนาเทคโนโลยี การจัดหาทรัพยากรและเงินทุน รวมถึงส่งเสริมให้เกิดการทำงานร่วมกันระหว่างภาครัฐ เอกชน และชุมชน การให้ข้อมูลและการสร้างความเข้าใจในประโยชน์ของเมืองอัจฉริยะยังช่วยสร้างความไว้วางใจและการมีส่วนร่วมจากประชาชน สร้างรากฐานที่ยั่งยืนเพื่อการพัฒนาเมืองอัจฉริยะในอนาคต
เอกสารอ้างอิง
ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2539). การปกครองท้องถิ่นไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: บริษัทพิฆเนศ พริ้นติ้ง เซ็นเตอร์ จำกัด.
วัชรินทร์ อินทพรหม และคณะ. (2558). รูปแบบและโครงสร้างการปกครองท้องถิ่นเปรียบเทียบไทยกับเวียดนาม. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร, 10(1), 118-205.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2561). คู่มือการจัดทำแผนพัฒนาเมืองอัจฉริยะ. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล.
สุริยานนท์ พลสิม. (2566). ภาคีภิบาล: แนวคิดพื้นฐานและแนวทางการศึกษาวิจัยในอนาคต. วารสารวิทยาการจัดการ, 40(2), 196-218.
อุทัย หิรัญโต. (2523). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
Caragliu, A., Del Bo, C., & Nijkamp, P. (2009). Smart cities in Europe. Serie Research Memoranda, 0048. VU University Amsterdam, Faculty of Economics, Business Administration and Econometrics.
Daniel, Wit. (1967). A Comparative Survey of Local Govt. and Administration. Bangkok: Kurusapha Press.
Emerson, K., & Nabatchi, T. (2015). Collaborative Governance Regimes. Washington, DC: Georgetown University Press.
Myeong, S., Jung, Y., & Lee, E. (2018). A study on determinant factors in smart city development: An analytic hierarchy process analysis. Sustainability, 10(7), 2606.

ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสันติสุขปริทรรศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.