รัฐบาลดิจิทัลกับการบริหารราชการไทย: การวิเคราะห์เชิงเอกสารว่าด้วยผลกระทบต่อประสิทธิภาพและการพัฒนาทุนมนุษย์ภาครัฐ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลกระทบของรัฐบาลดิจิทัลต่อพลวัตการบริหารราชการในประเทศไทย โดยมุ่งเน้นการวิเคราะห์ภายใต้กรอบความสัมพันธ์ระหว่างประสิทธิภาพเชิงโครงสร้างและการพัฒนาทุนมนุษย์ในภาครัฐ ผ่านการวิจัยเอกสารที่สังเคราะห์องค์ความรู้จากวรรณกรรมทางรัฐศาสตร์ รัฐประศาสนศาสตร์ และทฤษฎีการจัดการภาครัฐสมัยใหม่ ร่วมกับแนวคิดทฤษฎีทุนมนุษย์ (Human Capital Theory) และนวัตกรรมในภาครัฐ (Public Sector Innovation) ผลการศึกษาพบว่าการขับเคลื่อนรัฐบาลดิจิทัลในบริบทไทยส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้างของระบบราชการแบบดั้งเดิมไปสู่การบริหารที่มุ่งเน้นประชาชนเป็นศูนย์กลางมากขึ้น ทั้งในด้านประสิทธิภาพการบริหาร ความโปร่งใส และการเข้าถึงบริการสาธารณะ อย่างไรก็ตาม กระบวนการพัฒนาทุนมนุษย์ยังเผชิญกับข้อจำกัดด้านศักยภาพบุคลากร วัฒนธรรมองค์กร และภาวะการปรับตัวเชิงสถาบัน บทความนี้เสนอว่าความสำเร็จของรัฐบาลดิจิทัลในบริบทไทยจำเป็นต้องอิงอยู่บนฐานการจัดการทุนมนุษย์เชิงกลยุทธ์ และการสร้างระบบสถาบันที่มีความยืดหยุ่นและบูรณาการ เพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้างในระยะยาวอย่างมีเสถียรภาพ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล. (2566). แผนพัฒนารัฐบาลดิจิทัล พ.ศ. 2566–2570. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล.
Becker, G. S. (1993). Human capital: A theoretical and empirical analysis, with special reference to education. (3rd ed.). University of Chicago Press.
Bekkers, V., Edelenbos, J., & Steijn, B. (2011). Innovation in the public sector: Linking capacity and leadership. London: Palgrave Macmillan.
Borins, S. (2001). Encouraging innovation in the public sector. Journal of Intellectual Capital, 2(3), 310–319.
Christensen, T., & Lægreid, P. (2011). Complexity and hybrid public administration—Theoretical and empirical challenges. Public Organization Review, 11(4), 407–423.
Dunleavy, P., & Hood, C. (1994). From old public administration to new public management. Public Money & Management, 14(3), 9–16.
Farazmand, A. (2002). Modern organizations: Theory and practice. Bloomsbury Publishing USA.
Gil-Garcia, J. R., & Helbig, N. (2006). Exploring e-government benefits and success factors. Government Information Quarterly, 23(2), 187–216.
Gil-Garcia, J. R., Zhang, J., & Puron-Cid, G. (2016). Conceptualizing smartness in government: An integrative and multi-dimensional view. Government Information Quarterly, 33(3), 524-534.
Heeks, R. (2006). Implementing and managing eGovernment: An international text. California: SAGE Publications.
Hood, C. (1991). A public management for all seasons? Public Administration, 69(1), 3–19.
Kitti, P., & Anuman, C. (2016). Bureaucratic reform and public sector governance in Thailand. Journal of Public Administration, 50(3), 325-342.
Margetts, H., & Dunleavy, P. (2013). The second wave of digital-era governance: A quasi-paradigm for government on the Web. Philosophical Transactions of the Royal Society A: Mathematical, Physical and Engineering Sciences, 371(1987), 20120382.
McCargo, D. (2009). Political crises and governance in Thailand. Pacific Affairs, 82(4), 587-608.
McNabb, D. E. (2015). Research methods for political science: Quantitative and qualitative methods. Oxfordshire: Routledge.
Mektrairat, N., & Dangprapai, T. (2021). Challenges of digital government implementation in Thailand: Bureaucratic rigidity and policy discontinuity. Asian Journal of Public Administration, 43(1), 1–18.
Nelson, R. R., & Phelps, E. S. (1966). Investment in humans, technological diffusion, and economic growth. American Economic Review, 56(1/2), 69–75.
North, D. C. (1990). Institutions, institutional change and economic performance. Cambridge: Cambridge University Press.
OECD. (2014). Recommendation of the Council on Digital Government Strategies. Retrieved from https://www.oecd.org/gov/digital-government/Recommendation-digital-government-strategies.pdf.
OECD. (2020). The OECD Digital Government Policy Framework: Six dimensions of a digital government. Retrieved from https://doi.org/10.1787/f64fed2a-en.
Osborne, D., & Gaebler, T. (1992). Reinventing government: How the entrepreneurial spirit is transforming the public sector. Boston: Addison-Wesley.
Osborne, S. P. (2010). The new public governance?. Oxfordshire: Routledge.
Phonthanukitithaworn, C., Chutimaskul, W., Papasratorn, B., & Wagner, C. (2017). The critical factors influencing the adoption of government cloud computing: A cross-country study. Government Information Quarterly, 34(1), 127–140.
Pollitt, C., & Bouckaert, G. (2011). Public management reform: A comparative analysis – New public management, governance, and the Neo-Weberian state. (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press.
Rhodes, R. A. W. (1997). Understanding governance: Policy networks, governance, reflexivity and accountability. London: Open University Press.
Sawasdee, N., & Ratanavaraha, V. (2018). Bureaucratic responsiveness and reform challenges in Thailand. International Journal of Public Sector Management, 31(6), 630-645.
Scott, W. R. (2014). Institutions and organizations: Ideas, interests, and identities. (4th ed.). California: SAGE Publications.
Thakur, D., & Min, S. (2021). Institutional reforms for digital government: Challenges and prospects in Southeast Asia. Government Information Quarterly, 38(1), 101548.
Thongchai, P., & Parnphong, P. (2020). Citizen engagement and digital government in Thailand. Journal of E-Government Studies and Best Practices, 2020(1), 15-28.
UN Department of Economic and Social Affairs (UN DESA). (2020). E-Government Survey 2020: Digital government in the decade of action for sustainable development. New York: United Nations Department of Economic and Social Affairs.
UN Department of Economic and Social Affairs (UN DESA). (2022). United Nations E-Government Survey 2022: The Future of Digital Government. Retrieved from https://publicadministration.un.org/egovkb/en-us/Reports/UN-E-Government-Survey-2022.
Weber, M. (1947). The theory of social and economic organization. New York: Free Press.
Weber, M. (1978). Economy and Society: An Outline of Interpretive Sociology. Berkeley, CA: University of California Press.
