ประโยชน์ของความมีวินัยในมงคลสูตร

Main Article Content

พระมหาอำพล ธนปญฺโญ (ชัยสารี)

บทคัดย่อ

บทความนี้มุ่งศึกษาประโยชน์ของความมีวินัยในมงคลสูตร ผลการศึกษาพบว่า พระพุทธองค์ทรงตรัสมงคลคือเหตุแห่งความเจริญก้าวหน้าของชีวิตที่เป็นข้อปฏิบัติต้องทำต้องปฏิบัติให้ได้จริงเป็นลำดับไป จึงจะเป็นมงคลมี 38 ประการ เช่น การไม่คบคนพาล คบแต่บัณฑิต การให้ทาน การประพฤติธรรม เป็นต้น มงคลสูตรแสดงกระบวนการของการฝึกฝนอบรมและพัฒนาตนให้สมบูรณ์ครบถ้วน ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติส่งเสริมให้มนุษย์สามารถพัฒนาตนเอง จึงเป็นเหตุสร้างความเจริญก้าวหน้าทางสติปัญญาของชีวิต ทั้งในระดับโลกียะและในระดับโลกุตตระ จนถึงขั้นสูงสุดในทางพระพุทธศาสนา ที่เรียกว่า พระนิพพาน วินัยในมงคลสูตร วินัยที่ศึกษามาดี ถือว่าเป็นอุดมมงคลข้อหนึ่งในบรรดามงคล 38 ประการ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ธนปญฺโญ (ชัยสารี) พ. (2021). ประโยชน์ของความมีวินัยในมงคลสูตร. วารสารโพธิศาสตร์ปริทัศน์, 1(1), 13–24. สืบค้น จาก https://so09.tci-thaijo.org/index.php/BRJ/article/view/4551
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมอนามัย. (2539). พระบรมราโชวาทและพระราชดำรัส. กรุงเทพฯ: ต้นไทย.

เทพพร มังธานี. (2555). มงคลชีวิต 38 ประการ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.

ธรรมนูญ เพ็งทอง. (2563). วิวัฒนาการและโครงสร้างเกี่ยวกับสังคม. สืบค้นจาก http://e-learning.tapee.ac.th.

บุปผา กาหลง. (2552). มงคลสูตรกับการสร้างสิ่งแวดล้อมทางสังคม. (ศิลปศาสตรมหา, มหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี).

ประโยชน์ ส่งกลิ่น. (2545). การศึกษาวิเคราะห์กระบวนการของการพัฒนาตนตามแนวคำสอนในมงคลสูตร. (ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).

ปิ่น มุทุกันต์. (2535). มงคลชีวิต. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.

พระเทพดิลก (ระแบบ ฐิตญาโณ). (2549). หลักมงคล 38 ประการ ธรรมเพื่อความสวัสดีในที่ทั้งปวง, กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมสภาและสถาบันบันลือธรรม.

พระเทพปริยัติโมลี. (2535). หลักการพัฒนาคน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เลี่ยงเชี่ยง.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2532). ศาสนาและเยาวชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มาสเตอร์เพรส.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2538). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บริษัท สหธรรมิก จำกัด.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2538). วินัยเรื่องใหญ่กว่าที่คิด. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2542). พุทธธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราช วิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 11).กรุงเทพฯ: บริษัท เอส.อาร์. พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด.

พระธรรมวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวณฺโณ). (2548). อุดมมงคลในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พระภาวนาวิริยคุณ (เผด็จ ทตฺตชีโว). (2544). ขุมทรัพย์จากพระไตรปิฎกคัมภีร์กู้วิกฤตชาติ. ปทุมธานี: ห้างหุ้นส่วนจํากัดอุดมศึกษา

พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ. (2557).มงคลชีวิต ฉบับ “ทางก้าวหน้า”. กรุงเทพฯ: บริษัท รุ่งศิลป์การพิมพ์ (1977).

พระรังสรรค์ คุณสาโร (ตุ้มม่วง). (2549). ศึกษาเปรียบเทียบอาคาริยวินัยกับอนาคาริยวินัยในพระพุทธศาสนาเถรวาท. (ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหามหามกุฎราชวิทยาลัย).

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับมหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2554). มังคลัตถทีปนี ภาษาไทย ภาค 1. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมไทย ฉบับ พ. ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์ พับลิเคชั่น.

วศิน อินทสระ. (2557). มงคล 38 ฉบับสังเขป. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เม็ดทรายพริ้นติ้ง.

สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.

แสวง อุดมศรี. (2559). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.