พลังสื่อ : บทบาทสื่อสารมวลชนต่อการพัฒนาการเมืองท้องถิ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งนำเสนอมุมมองเกี่ยวกับบทบาทของสื่อมวลชนที่จะช่วยให้เกิดการพัฒนาการเมืองท้องถิ่นภายใต้หลักประชาธิปไตย การพัฒนาการเมืองท้องถิ่นคือการใช้สื่อสารมวลชนเป็นเครื่องมือสนับสนุนในการสร้างกระบวนการสื่อสารเพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจที่จะส่งผลต่อการเกิดจิตสำนึกสาธารณะที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเกิดพฤติกรรมทางการเมืองที่ดีตามมา สื่อมวลชนถือเป็นหัวใจสำคัญของการสื่อสารถือได้ว่ามีบทบาทหลักในการเป็นผู้ที่สร้างการรับรู้และการเรียนรู้ในแนวทางการปกครองผ่านการเน้นย้ำและส่งต่อค่านิยมแนวคิดและอุดมการณ์ ซึ่งเมื่อวิเคราะห์บทบาทสื่อมวลชนตามหลักการสื่อสารทางการเมืองร่วมกับการพัฒนาทางการเมืองทำให้พบบทบาทที่สำคัญของสื่อมวลชนที่ควรจะเป็น คือ การตีแผ่ความจริงการนำเสนอข้อมูลความจริงอย่างตรงไปตรงมา และสามารถเป็นการให้ความรู้เพื่อกระตุ้นให้เกิดการมีส่วนร่วมทางการเมืองอยู่อย่างเป็นกลางนำเสนอข้อมูลข่าวสารอย่างยุติธรรมสร้างบรรทัดฐานให้สังคมเป็นการสร้างให้เกิดวัฒนธรรมทางการเมืองที่ดีตามหลักประชาธิปไตยจากที่ได้กล่าวมานี้เองจะเป็นปัจจัยส่งผลให้เกิดการพัฒนาการเมืองท้องถิ่นที่มีคุณภาพในอนาคต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ ถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ. (2552). การวิเคราะห์สื่อ : แนวคิดและเทคนิค. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : ภาพพิมพ์.
โกวิท วงศ์สุรวัฒน์. (2546). พื้นฐานรัฐศาสตร์กับเมืองในศตวรรษที่ 21. นครปฐม : โรงพิมพ์สำนักส่งเสริมและฝึกอบรมกำแพงแสน. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน.
เดชพันธุ์ ประวิชัย. (2554). สื่อมวลชนกับบทบาทการพัฒนาในยุคสมัยใหม่. Executive Journal, 31(1), 101-105.
ทนงศักดิ์ นาโพธิ์. (2559). การสร้างการเมืองใหม่ในสถานการปัจจุบัน. Journal of Modern Learning Developmen, 1(2), 8-17.
ทินพันธุ์ นาคาตะ. (2545). ประชาธิปไตยไทย. กรุงเทพฯ : สหายบล็อกการพิมพ์.
เลอภพ โสรัตน์. (2556). บทบาทสื่อมวลชนกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองไทย. (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
วราวุธ แสงอร่าม. (2552). อินเทอร์เน็ตกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์การเมือง). บัณฑิตวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมควร กวียะ. (2545). การสื่อสารมวลชน. กรุงเทพฯ : อักษราพิพัฒน์.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2557). การพัฒนาการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ : สำนักประชาสัมพันธ์ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
เสถียร เชยประทับ. (2531). การสื่อสารกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมในประเทศด้อยพัฒนา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุทุมพร กันทะปัน. (2558). อิทธิพลของสื่อต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในทางการเมือง : กรณีศึกษาประชาชนตำบลท่าศาลา อำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์การเมือง). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Servaes, J. (2008). Communication for development and social change. New Delhi, India : Sage.
