Pixel Krungkaow: กลไกการเสริมสร้างพลังอำนาจทางสังคมเพื่อพัฒนาเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุข
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาถอดบทเรียนวิถีเมืองแห่งความสุขต้นแบบพื้นที่ที่มีความเป็นพหุวัฒนธรรมในจังหวัดแม่ฮ่องสอน และจังหวัดตรัง 2) พัฒนาการเสริมสร้างพลังเครือข่ายภาคประชาชนขับเคลื่อนเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุขในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา และ 3) นำเสนอกลไกการเสริมสร้างพลังเครือข่ายภาคประชาชนเพื่อขับเคลื่อนเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุขในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ใช้วิธีวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม พื้นที่ศึกษาถอดบทเรียน ได้แก่ จังหวัดแม่ฮ่องสอน และจังหวัดตรัง ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ คือ ตัวแทนหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน ผู้นำชุมชน ประชาชน จำนวน 20 คน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญเข้าร่วมโครงการวิจัยเชิงปฏิบัติการ คือ กลุ่มแกนนำพลเมืองอาสา 20 คน และเครือข่ายในพื้นที่ 10 ตำบล ของอำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เครื่องมือการวิจัยที่ใช้ ได้แก่ การสนทนากลุ่ม การจัดกิจกรรมเชิงปฏิบัติการ การถอดบทเรียนด้วยเทคนิค AAR การดำเนินกิจกรรมโครงการแบบมีส่วนร่วม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) องค์ประกอบของเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุข ประกอบด้วย 1.1) ทุนทางสังคมและทุนทางวัฒนธรรม 1.2) ผู้นำชุมชนและผู้นำทางศาสนา 1.3) การมีส่วนร่วมของคนในชุมชน และ 1.4) การเป็นเมืองแห่งความสุข 2) การพัฒนาการเสริมสร้างพลังเครือข่ายภาคประชาชนขับเคลื่อนเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุขในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา มี 4 ระยะ ได้แก่ 2.1) วิเคราะห์บริบทการรับรู้ความสุขในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา 2.2) ปฏิบัติการพัฒนาเสริมสร้างพลังผู้นำอาสาสร้างเครือข่ายแบบมีส่วนร่วม 2.3) ปฏิบัติขับเคลื่อนแผนสู่การปฏิบัติกิจกรรมสร้างสรรค์ด้วยการเสริมสร้างพลังเครือข่าย 2.4) ทบทวนการทำงานและวางแผนรวมพลังเครือข่ายขยายพื้นที่แห่งความสุข และ 3) กลไกการเสริมสร้างพลังเครือข่ายภาคประชาชนเพื่อขับเคลื่อนเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุขในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ประกอบด้วย 5 หลักการสำคัญ คือ 3.1) พลังแห่งการร่วมกลุ่มผู้นำอาสา 3.2) พลังแห่งการร่วมเรียนรู้เพื่อการเปลี่ยนแปลง 3.3) พลังแห่งการร่วมปฏิบัติการสร้างสุขในชุมชน 3.4) พลังแห่งการร่วมสื่อสารติดตามขยายเครือข่าย และ 3.5) พลังแห่งกัลยาณมิตรบนฐานคิดการใช้วิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน องค์ความรู้วิจัย ได้ โมเดล “PAR SUK : สานพลังผู้นำอาสา สร้างการมีส่วนร่วมเมืองพหุวัฒนธรรมแห่งความสุข”
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ ถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
Academic Network for Community Happiness Observation and Research. (2013). Ranking results of the province of happiness of Thailand: A case study of people aged 18 years and over in 77 provinces across the country. Retrieved from http://www2.maehongson.go.th/usrupl/ dailyevent/march 2013/leadm3d28_doc.pdf.
Chokkerd, P. (2022). Thailand is less happy Happiness levels are the lowest since the 2014 Coup. Retrieved from https://brandinside.asia/world-happiness-report-2022-on-thai-happiness-decreasing/.
Cohen, J. M. & Uphoff, N. T. (1980). Participation’s place in rural development: Seeking clarity through specificity. World Development, 8(3), 213-235.
Dasri, C. et al. (2020). Lesson Learnt from Human Capital Development By The Project of “Sa Kaeo Happiness City” in Sa Kaeo Province. Mahachula Academic Journal, 7(1), 232-246.
Office of National Economic and Social Development Council. (2021). Gross Regional and Provincial Product Chain Volume Measures 2020 Edition. Retrieved from https://www.nesdc.go.th/ewt_dl_ link.php?nid= 12388& filename=gross_regional.
Phrakhrusoontornwatcharakan & Phrakhruwiroonwatcharadham. (2020). Happiness Community: Process of the Citizen Consciousness Learning of the Community by Using Community as a Social Lab. Journal of Yanasangvorn Research Institute, 11(1), 1-12.
Phramaha Mongkholkan Thitadhammo, et.al. (2019). Living together of Peoples in Multicultural Societies of Thailand: A Case Study of Multicultural Society of Muang District,ChiangMai Province. Mahacula Academic Journal, 8(2), 46-59.
Social Situation Analysis Center. (2022). Total social index. Retrieved from http://www.ssdc. msociety.go.th/themes/social/images/information.pdf.
Sumriddetchkajorn, S. (2022). Livable Provinces. Retrieved from https://public.table au.com/app/profile/ sarun. Sumriddetchkajorn 5658/ viz/Livable-Province-2560/LivableProvinces.
Tantiphiwatthanasakul, P. & Seeklapinan, A. (2011). Provincial happiness guide Portable Happiness Strategy. Bangkok : Creative Guru Company Limited.
Vijitpanya, S., et.al. (2017). Network Promotion in Ecology Culture Management Accading to Buddhism in Phetchabun Province. (Research Report). Mahachulalongkornrajavidyalaya University
Wattanapradith, K. et.al. (2021). The Model of Multicultural Society with Unconditional Religion Creating. Journal of MCU Nakhondhat, 8(3), 436-450.
Yamnill, S. (2019). Action Research to Promote Learning in Participatory Education Management of Organizations in Community: A case study of Lumpaya Community, Nakhon Pathom. Journal of Politics and Governance, 10(1), 74-90.
