วารสารวิชาการศาลปกครอง

สหราชอาณาจักร : สัญญาจัดซื้อจัดจ้างที่มีเนื้อหาแตกต่างจากประกาศเชิญชวน ผู้มีส่วนได้เสียจะสามารถร้องขอให้ศาลประกาศว่าสัญญาดังกล่าวไม่มีผลใช้บังคับได้หรือไม่

ศิขรินทร์ ศรีสุข — 2025-05-29

ผู้มีสิทธิฟ้องคดีและหน้าที่ของเจ้าพนักงานท้องถิ่นตามกฎหมายควบคุมอาคาร (คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 588/2557)

วิชญ์พาส พิมพ์อักษร — 2025-05-29

คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 588/2557 เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกำหนดให้ต้องปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร เนื่องจากผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองปฏิบัติหน้าที่โดยยึดถือข้อมูลความกว้างของซอยร่วมฤดีที่ไม่ตรงกับสภาพจริง และไม่พิจารณาดำเนินการตามมาตรา 40 มาตรา 41 มาตรา 42 หรือมาตรา 43 แห่งพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522 ซึ่งศาลปกครองชั้นต้นและศาลปกครองสูงสุดได้พิจารณาใน 3 ประเด็น คือ (1) ผู้ฟ้องคดีทั้งยี่สิบสี่คนเป็นผู้ได้รับความเดือดร้อนหรือเสียหายที่จะมีสิทธิฟ้องคดีต่อศาลหรือไม่ (2) ผู้ฟ้องคดีทั้งยี่สิบสี่คนนำคดีมาฟ้องภายในระยะเวลาตามที่กฎหมายกำหนดหรือไม่ และ (3) ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกำหนดให้ต้องปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควรหรือไม่ บทวิเคราะห์คดีนี้จึงวิเคราะห์ 3 ประเด็นดังกล่าว โดยตั้งเป็นหัวข้อใหม่ คือ (1) ความเป็นผู้มีสิทธิฟ้องคดีในคดีพิพาทเกี่ยวกับกฎหมายควบคุมอาคาร (2) วันที่รู้หรือควรรู้ถึงเหตุแห่งการฟ้องคดีในคดีพิพาทเกี่ยวกับการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐละเลยต่อหน้าที่ตามกฎหมายควบคุมอาคาร (3) การฟ้องเพื่อประโยชน์แก่ส่วนรวมในคดีพิพาทเกี่ยวกับการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐละเลยต่อหน้าที่ตามกฎหมายควบคุมอาคาร และ (4) หน้าที่ของเจ้าพนักงานท้องถิ่นตามกฎหมายควบคุมอาคาร ซึ่งได้ข้อสรุปว่า ผู้ฟ้องคดีทั้งยี่สิบสี่คนซึ่งเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์หรือครอบครองอสังหาริมทรัพย์ภายในซอยร่วมฤดีและซอยร่วมฤดี 2 ย่อมได้รับอุปสรรคในการจราจรและอาจได้รับอันตรายต่อชีวิตและทรัพย์สินหากเกิดอัคคีภัยจากการละเลยไม่ปฏิบัติหน้าที่ของผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสอง จึงเป็นผู้มีสิทธิฟ้องคดีตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 และหากมีข้อพิพาทตามกฎหมายอาญาผู้ฟ้องคดีทั้งยี่สิบสี่คนซึ่งมีความเป็นอยู่และการใช้สอยที่ดินหรืออาคารถูกกระทบกระเทือนเนื่องจากการกระทำความผิดพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522 ย่อมเป็นผู้เสียหายตามกฎหมายว่าด้วยวิธีพิจารณาความอาญาตามมาตรา 73 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวด้วย ศาลปกครองสูงสุดพิพากษาว่า ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองละเลยต่อหน้าที่ในการตรวจสอบข้อเท็จจริงตามมาตรา 39 ตรี และหน้าที่ในการใช้อำนาจดำเนินการตามมาตรา 40 มาตรา 41 มาตรา 42 และมาตรา 43 แห่งพระราชบัญญัติเดียวกัน ซึ่งผู้ฟ้องคดีทั้งยี่สิบสี่คนรู้หรือควรรู้ถึงเหตุแห่งการฟ้องคดีอย่างช้าที่สุดเมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 2550 แต่นำคดีมาฟ้องต่อศาลปกครองเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลาการฟ้องคดีตามมาตรา 49 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 อย่างไรก็ตาม การฟ้องคดีนี้เป็นการฟ้องคดีเพื่อประโยชน์แก่ส่วนรวม เพราะผลแห่งคำพิพากษาของการพิจารณาคดีนี้จะให้ประโยชน์ทางกายภาพโดยตรงต่อส่วนรวม จึงเป็นกรณีที่ศาลมีอำนาจรับคำฟ้องไว้พิจารณาได้ตามมาตรา 52 วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติเดียวกัน

ความรับผิดอย่างอื่น : การกำหนดประเภทคดีพิพาทเกี่ยวกับสิทธิเรียกร้องในมูลหนี้ค่าตอบแทนผู้ควบคุมงานก่อสร้าง (คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อผ. 82/2565) ศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายไทยและกฎหมายอิตาลี

กาญจนา ปัญญานนท์ — 2025-05-29

การใช้สิทธิขอตรวจดูเอกสารของผู้ถูกกล่าวหาร้องเรียน (คำสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คร. 21/2565)

ปฐมน แป้นเหลือ — 2025-05-29

คดีนี้เป็นตัวอย่างประเด็นการใช้สิทธิเพื่อขอตรวจดูข้อมูลจากหน่วยงานของที่มีการนำมาพิจารณาในที่ประชุมใหญ่ของตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าข้อพิพาทที่เกิดขึ้นเป็นการใช้สิทธิขอตรวจดูเอกสารตามมาตรา ๓๑ แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ หรือเป็นการใช้สิทธิขอข้อมูลข่าวสารตามมาตรา ๑๑ แห่งพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. ๒๕๔๐ เนื่องจากการอ้างสิทธิที่แตกต่างกันนี้ให้ผลต่อคดีว่า ศาลจะรับคำฟ้องไว้พิจารณาได้หรือไม่แตกต่างกันด้วย ผู้ฟ้องคดีกล่าวอ้างว่า การที่ผู้ฟ้องคดีมีหนังสือถึงคณะกรรมการ ป.ป.ท. ขอตรวจดูเอกสารหรือพยานหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ถูกกล่าวหาร้องเรียน ตามสิทธิขอตรวจดูเอกสารตามมาตรา ๓๑ แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ และอ้างว่าผู้ถูกฟ้องคดีเป็นคณะกรรมการ ผู้ฟ้องคดีจึงไม่ต้องอุทธรณ์ก่อนนำคดีมาฟ้องตามมาตรา ๔๘ ประกอบมาตรา ๘๗ แห่งพระราชบัญญัติเดียวกัน ขณะที่ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่าคดีนี้เป็นเรื่องการใช้สิทธิขอข้อมูลข่าวสาร ตามมาตรา ๑๑ แห่งพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. ๒๕๔๐ เมื่อผู้ฟ้องคดีไม่ได้อุทธรณ์โต้แย้งคำสั่งปฏิเสธการขอตรวจและคัดสำเนาเอกสาร ซึ่งเป็นการไม่ดำเนินการแก้ไขความเดือดร้อนหรือเสียหายตามที่กฎหมายกำหนดไว้โดยเฉพาะก่อนยื่นฟ้องคดีต่อ
ศาลปกครองตามมาตรา ๔๒ วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ ศาลจึงไม่อาจรับคำฟ้องนี้ไว้พิจารณาพิพากษาได้ โดยบทวิเคราะห์คดีนี้นำเสนอเหตุผลที่ศาลนำพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 มาปรับใช้แก่ข้อเท็จจริงแห่งคดี เหตุที่ไม่อาจนำ
การใช้สิทธิขอตรวจดูเอกสารตามมาตรา ๓๑ แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ มาปรับใช้ และความแตกต่างของการใช้สิทธิเพื่อขอข้อมูลจากหน่วยงานของรัฐตามกฎหมาย 2 ฉบับ รวมถึงวิเคราะห์อำนาจหน้าที่และผลการชี้มูลความผิดของคณะกรรมการ ป.ป.ท. ด้วย

ชีวประวัติ Guy Braibant

อภิญญา แก้วกำเหนิด — 2025-05-29

บทความแนะนำนักกฎหมายมหาชนชาวฝรั่งเศสที่มีบทบาทหน้าที่ที่สำคัญหลายด้าน ทั้งระดับประเทศและนานาชาติ Guy Braibant นักกฎหมายผู้มีแนวคิดและอุดมการณ์ในแนวทางมนุษย์นิยม (Humanisme) ผู้เป็นแรงบันดาลใจแก่นักกฎหมายทั่วโลกที่ยึดมั่นในหลักนิติธรรมอันเป็นแนวทางไปสู่เสรีภาพและความยุติธรรม คุณูปการที่สำคัญประการหนึ่งของ Guy Braibant คือ การบุกเบิกจัดตั้งและพัฒนาแผนกค้นคว้าวิจัยและจัดทำรายงานการศึกษาขึ้นในสภาแห่งรัฐฝรั่งเศส ซึ่งนับเป็นความก้าวหน้าครั้งสำคัญในการพัฒนาภารกิจหน้าที่การสนับสนุนข้อมูลทางวิชาการและองค์ความรู้ทางกฎหมายแก่สภาแห่งรัฐ โดยแผนกนี้มีส่วนช่วยในการพัฒนากฎหมายปกครองฝรั่งเศสให้มีความทันสมัยและตอบสนองต่อความเปลี่ยนแปลงของสังคม และแสดงให้เห็นถึงการที่ท่านให้ความสำคัญกับการศึกษาและการพัฒนาทางปัญญา อันเป็นการส่งเสริมการพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ตามแนวคิดมนุษย์นิยม

บทบรรณาธิการวารสารวิชาการศาลปกครอง ปีที่ 25 ฉบับที่ 1 (มกราคม-เมษายน) 2568

วิษณุ วรัญญู — 2025-05-29

การใช้เอกสิทธิ์ของฝ่ายปกครองในสัญญาทางปกครองของราชอาณาจักรสเปน

พัชราภรณ์ ศิริวิมลกุล — 2025-05-29

การใช้เอกสิทธิ์ของฝ่ายปกครองในสัญญาทางปกครองของราชอาณาจักรสเปนเป็นอำนาจที่ได้รับการบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติว่าด้วยสัญญาของภาครัฐ ค.ศ. 2017 (Ley 9/2017, de 8 de noviembre, de Contratos del Sector Público) และเป็นหลักการตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสเปน ค.ศ. 1978 โดยเป็นไปตามเจตนารมณ์ของข้อกำหนดของสหภาพยุโรป ฉบับที่ 2014/23/UE และฉบับที่ 2014/24/UE ลงวันที่ 26 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2014 ที่มีวัตถุประสงค์ให้การดำเนินการตามสัญญาเป็นไปเพื่อประโยชน์ในการให้บริการสาธารณะตามหลักความเสมอภาค ไม่เลือกปฏิบัติ และควบคุมการใช้จ่ายงบประมาณให้มีประสิทธิภาพและคุ้มค่า จึงจำเป็นต้องคำนึงถึงการให้บริการสาธารณะที่ต้องเป็นไปอย่างต่อเนื่องไม่หยุดชะงัก ซึ่งการดำเนินงานของฝ่ายปกครองเพื่อให้การบริการสาธารณะเป็นไปอย่างต่อเนื่องและไม่หยุดชะงัก คือ การให้อำนาจฝ่ายปกครองหรือการให้เอกสิทธิ์แก่ฝ่ายปกครองในการบริหารจัดการงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในการจัดทำสัญญาทางปกครอง ซึ่งบทบัญญัติของพระราชบัญญัติว่าด้วยสัญญาของภาครัฐ ค.ศ. 2017 ได้ให้อำนาจฝ่ายปกครองสามารถใช้อำนาจพิเศษหรือเอกสิทธิ์ในการดำเนินกระบวนการจัดทำสัญญาทางปกครองฝ่ายเดียวได้ตั้งแต่ขั้นตอนของการตีความสัญญา การปรับแก้ไขสัญญา การระงับสัญญาไว้เป็นการชั่วคราว และการยกเลิกสัญญา โดยฝ่ายปกครองสามารถใช้อำนาจดังกล่าวหากเป็นไปเพื่อประโยชน์สาธารณะ หรืออาจใช้เอกสิทธิ์ด้วยเหตุที่ไม่คาดคิดมาก่อน หรือความจำเป็นในการเปลี่ยนแปลงแก้ไขสัญญาที่สมเหตุสมผล แม้จะไม่ได้กำหนดไว้ในกฎหมาย อย่างไรก็ตาม การใช้อำนาจเป็นพิเศษที่เป็นเอกสิทธิ์ของฝ่ายปกครองในการแก้ไข หรือยกเลิกสัญญา แม้จะเป็นไปเพื่อประโยชน์สาธารณะแต่หากขัดกับการรักษาดุลยภาพทางเศรษฐกิจในสัญญา ฝ่ายปกครองจำเป็นต้องชดใช้ค่าเสียหายหรือจ่ายเงินค่าทดแทนความเสียหายให้แก่คู่สัญญาหากมีเหตุที่เกิดขึ้นกะทันหันอันกระทบและก่อให้เกิดความเสียหายต่อสิทธิในสัญญาที่เกิดจากฝ่ายปกครองหรือเกิดจากเหตุหรือสภาพการณ์อื่น และหากมีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับสิทธิในสัญญา คู่สัญญาอาจนำคดีมาฟ้องต่อศาลได้

การฟ้องขอให้ฝ่ายปกครองออกกฎ หรือแก้ไขเพิ่มเติมกฎ (Normerlass- und Normenergänzungsklage) : ศึกษาวิเคราะห์คำพิพากษาศาลปกครองกลางที่ ส. 36/2566

ธีรภัทร เฟื่องวณิชศาสตร์ — 2025-05-29

เมื่อฝ่ายบริหารรับมอบอำนาจจากฝ่ายนิติบัญญัติในการออกกฎเกณฑ์เพื่อกำหนดรายละเอียดและอนุวัติการให้เป็นไปตามสิทธิและหน้าที่ที่กำหนดในพระราชบัญญัติแล้ว แต่ฝ่ายบริหารไม่ดำเนินการ จึงเกิดผลเสียหายแก่ประชาชน เพราะสิทธิประโยชน์ต่าง ๆ ตามกฎหมายของประชาชนไม่มีผลใช้ได้จริงในทางปฏิบัติ จึงเป็นหน้าที่ขององค์กรตุลาการที่จะเข้ามาคุ้มครองสิทธิของประชาชน ซึ่งศาลปกครองไทยมีภารกิจสำคัญในการคุ้มครองสิทธิของประชาชนจากการกระทำทางปกครอง จึงนำมาสู่ปัญหาว่า ปัจจุบันศาลปกครองไทยมีกลไกในการคุ้มครองสิทธิของบุคคลกรณีฝ่ายปกครองไม่ออกกฎเกณฑ์มากำหนดรายละเอียดของพระราชบัญญัติได้อย่างไร ในบทความนี้จะได้นำแนวคิดและระบบวิธีพิจารณาของศาลปกครองเยอรมัน ซึ่งมีการตีความรูปแบบคำฟ้องที่มีอยู่มาใช้ในการอุดช่องว่างเพื่อคุ้มครองสิทธิของประชาชน โดยไล่เลียงตั้งแต่แนวคิดทฤษฎี วิวัฒนาการของรูปแบบคำฟ้อง ข้อถกเถียงในทางวิชาการ และแนวคำพิพากษา ซึ่งจะได้นำมาเปรียบเทียบกับคำพิพากษาศาลปกครองกลางที่ ส. 36/2566 ที่เป็นกรณีประชาชนฟ้องขอให้ฝ่ายปกครองออกกฎ และนำมาสู่บทสรุปเกี่ยวกับบทบาทของศาลปกครองในการคุ้มครองสิทธิ

ปัญหาในการควบคุมตรวจสอบวินัยทางการคลัง (วินัยการเงินการคลังของรัฐ) ตามพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการตรวจเงินแผ่นดิน พ.ศ. 2561 : ความไม่แน่นอนชัดเจนของพฤติกรรมที่ใช้เป็นฐานในการพิจารณาความผิดวินัยการคลังและการงบประมาณ

อานันท์ กระบวนศรี — 2025-05-29

กฎหมายวินัยการคลังและการงบประมาณเป็นหนึ่งในมาตรการควบคุมพฤติกรรมของเจ้าหน้าที่ของรัฐ เป็นหนึ่งในเครื่องมือสำคัญของคณะกรรมการตรวจเงินแผ่นดินในการรักษาวินัยทางการคลังในประเทศไทย อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมหนึ่งของเจ้าหน้าที่ของรัฐอาจฝ่าฝืนต่อกฎหมายหลายฉบับในเวลาเดียวกัน พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการตรวจเงินแผ่นดิน พ.ศ. 2561 มาตรา 95 และมาตรา 97 จึงเข้ามาจัดสรรความสัมพันธ์ระหว่างฐานความผิดตามกฎหมายที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มาตรา 97 ที่กำหนดว่า ในกรณีที่อาจดำเนินการตามมาตรา 95 วรรคสาม กล่าวคือ กรณีที่หน่วยงานอาจดำเนินการตามกฎหมายความรับผิดทางละเมิดหรือความรับผิดวินัยข้าราชการแล้ว กรณีย่อมไม่เข้าองค์ประกอบที่ผู้ว่าการตรวจเงินแผ่นดินเสนอต่อคณะกรรมการให้ลงโทษทางปกครองในความผิดวินัยการคลังและการงบประมาณ กรณีนำมาสู่การตั้งคำถามถึงความเป็นไปได้ในการใช้บังคับบทบัญญัติมาตรา 97 ในทางปฏิบัติ เนื่องจากเมื่อพิจารณาฐานความผิดที่ปรากฏในพระราชบัญญัติวินัยการเงินการคลังของรัฐ พ.ศ. 2561 แล้ว ย่อมเห็นได้ว่าล้วนแล้วแต่เป็นกรณีที่หน่วยงานอาจดำเนินการตามมาตรา 95 วรรคสาม ได้โดยสภาพ บทความนี้จึงทำการศึกษาประเด็นปัญหาดังกล่าวผ่านการศึกษาหลักกฎหมายพื้นฐานที่เกี่ยวข้อง ที่มาและสาระสำคัญของบทกฎหมายที่ใช้บังคับในปัจจุบัน และเสนอแนวทาง แก้ไขปัญหาดังกล่าว

L’articulation des recours administratifs : Analyse des Recours Administratifs Préalable Obligatoire

Stéphane Mouton — 2025-05-29

L’articulation des recours administratifs : Analyse des Recours Administratifs Préalable Obligatoire

ระบบการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองของประเทศฝรั่งเศส

อภิญญา แก้วกำเหนิด — 2025-05-29

ประมวลกฎหมายว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างประชาชนกับฝ่ายปกครองของสาธารณรัฐฝรั่งเศส มาตรา L 410-1 บัญญัติจำแนกการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครอง (Les recours administratifs) ไว้ 3 รูปแบบ ได้แก่ การอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองที่ใช้เป็นกรณีปกติทั่วไป ไม่มีบทบัญญัติกฎหมายระบุไว้ (Les recours administratifs de droit commun) ซึ่งมี 2 รูปแบบย่อย คือ การอุทธรณ์ต่อเจ้าหน้าที่ผู้ออกคำสั่งทางปกครอง (le recours gracieux) และการอุทธรณ์ต่อผู้บังคับบัญชาของเจ้าหน้าที่ผู้ออกคำสั่งทางปกครอง (le recours hiérarchique) และการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองอีกประเภทหนึ่งเป็นการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองที่มีบัญญัติไว้ในกฎหมายเฉพาะฉบับต่าง ๆ อย่างชัดเจน (Les recours administratifs spécifiques) ซึ่งก็คือ การอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองแบบบังคับ (le recours administratif préalable obligatoire - RAPO)

คำบรรยายทางวิชาการเรื่องนี้ มุ่งเน้นที่การอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างการโต้แย้งคำสั่งทางปกครองด้วยการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองในรูปแบบต่าง ๆ ทั้งสามรูปแบบดังกล่าวข้างต้น กับการฟ้องคดีต่อศาลปกครอง โดยการฟ้องคดีต่อศาลปกครองในประเทศฝรั่งเศสมีประเภทคดีที่สำคัญ 2 ประเภท คือ การฟ้องคดีที่ศาลมีอำนาจพิพากษาออกคำบังคับมากไปกว่าการยกเลิกเพิกถอน หรือที่เรียกว่า คดีที่ศาลมีอำนาจเต็ม (le recours de pleine juridiction - RPC) และการฟ้องคดีขอให้ศาลมีพิพากษาหรือคำสั่งเพิกถอนกฎหรือคำสั่งทางปกครองที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย (le recours pour excès de pouvoir - REP) โดยในส่วนของการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครอง ผู้บรรยายได้เน้นถึงการพิจารณาหลักการทั่วไปที่สำคัญซึ่งเป็นการกำหนดโครงสร้างในภาพรวมของการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครอง (ส่วนที่หนึ่ง) เพื่อนำมาสู่การพิจารณาลักษณะพิเศษเฉพาะเจาะจงของการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองแบบบังคับ เนื่องจากการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองแบบบังคับ จัดเป็นการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองที่มีข้อยกเว้นไปจากหลักการทั่วไปหลายประการ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองแบบบังคับเป็นการอุทธรณ์บังคับ และการอุทธรณ์ภายในฝ่ายปกครองแบบบังคับเป็นการอุทธรณ์แทนที่ กล่าวคือ คำวินิจฉัยอุทธรณ์เข้าแทนที่คำสั่งทางปกครอง (ส่วนที่สอง)