แนวทางการใช้การบริหารงานสาธารณะในการปรับปรุงคุณภาพชีวิตประชากรกลุ่มเปราะบางในชุมชนเขตพื้นที่ลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัญหาของประชากรกลุ่มเปราะบางในเขตชุมชนลาดกระบัง 2) เพื่อพัฒนาแนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชากรกลุ่มเปราะบางในเขตชุมชนลาดกระบัง 3) เพื่อนำเสนอแนวทางใช้การบริหารงานสาธารณะในการปรับปรุงคุณภาพชีวิตประชากร กลุ่มเปราะบางในชุมชนพื้นที่ลาดกระบัง การวิจัยนี้ใช้วิธีการเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่ม โดยมีผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 4 กลุ่ม ประกอบไปด้วย (1) กลุ่มนักวิชาการ (2) กลุ่มนโยบาย (3) กลุ่มภาคประชาสังคม (4) กลุ่มเปราะบางในพื้นที่ชุมชนลาดกระบัง จำนวนทั้งหมด 20 คน และใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหาเพื่อรายงานผลการวิจัย ผลการวิจัยพบว่า ประชากรกลุ่มเปราะบางมีปัญหาหลักที่เกี่ยวข้องกับการเข้าถึงทรัพยากรพื้นฐาน การขาดโอกาสในการทำงาน การขาดการสนับสนุนด้านสุขภาพ และการขาดความรู้ในการจัดการทางการเงิน นอกจากนี้ ความช่วยเหลือที่ได้รับจากภาครัฐและหน่วยงานอื่นยังไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของกลุ่มเป้าหมายได้อย่างเพียงพอ ทั้งนี้ แนวทางการพัฒนาทักษะทางอาชีพ การสร้างเครือข่ายชุมชน การเรียนรู้ด้านการเงิน และการดูแลสุขภาพได้ถูกเสนอให้เป็นแนวทางที่สามารถช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตของพวกเขาการเข้าถึงบริการสาธารณสุขและการดูแลระยะยาว การสนับสนุนด้านการศึกษาและพัฒนาเยาวชน การส่งเสริมอาชีพและสร้างความมั่นคงทางเศรษฐกิจ การพัฒนาสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการใช้ชีวิต การสร้างระบบสวัสดิการและเครือข่ายชุมชนที่เข้มแข็ง การส่งเสริมความเข้าใจและลดการเลือกปฏิบัติ ข้อเสนอแนะจากการวิจัยระบุว่า ควรส่งเสริมการมีส่วนร่วมของภาครัฐ ภาคเอกชน และชุมชนในการสร้างเครือข่ายสนับสนุนและจัดกิจกรรมฝึกอบรมเพื่อพัฒนาศักยภาพของกลุ่มเปราะบาง รวมทั้งควรมีการออกนโยบายที่เน้นการแก้ปัญหาเชิงโครงสร้าง การสร้างนโยบายด้านสวัสดิการสังคมที่ครอบคลุม รวมไปถึงการปรับปรุงการให้บริการและระบบราชการ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
คณิน หุตานุวัตร, อมร กฤษณพันธุ์, วันเพ็ญ เจริญตระกูลปีติ, ณัฏฐกิษฐ นบนอบ และ Le Thi Thu Huong. (2557). เขตลาดกระบังการพัฒนา การกลายเป็นเมือง ความยากจน และความเปราะบาง (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.
นิภาวรรณ เจริญลักษณ์, เริงวิชญ์ นิลโคตร และชาตรี ลุนดำ. (2566). การวิจัยและพัฒนาเครือข่ายจิตอาสาในการสร้างเสริมสุขภาพ กลุ่มเปราะบางในชุมชน. วารสารสันติศึกษานิทรรศน์ มจร, 11(3), 848-861.
พิสมัย ศรีเนตร, กิ่งกาญจน์ สำนวนเย็น, ศิริพร จันทนสกุลวงศ์, อรุณี สัณฐิติวณิชย์ และกรุงไท นพรัตน์. (2567). ทุนชุมชนกับการส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ : กระบวนการปรับประยุกต์ใช้ทุนชุมชนขององค์การบริหารส่วนตำบลหัวดอน อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์, 6(1), 421-434.
ยูนิเซฟ. (2563). การเข้าถึงสิทธิหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า. กรุงเทพฯ: สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ.
สถาบันวิจัยสาธารณสุข. (2566). ถอดบทเรียน การวิจัยกลุ่มเปราะบาง พัฒนาศักยภาพ คนทำวิจัย. นนทบุรี: สถาบันวิจัยสาธารณสุข.
สุเทพ คำเมฆ และปฏิมาพร เคลือขอน. (2565). การพัฒนาระบบสวัสดิการชุมชนเชิงบูรณาการเพื่อลดความเหลื่อมล้ำทางคุณภาพชีวิตให้กับกลุ่มเปราะบางทางสังคมของเทศบาลตำบลสามง่าม อำเภอสามง่าม จังหวัดพิจิตร. วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์, 4(3), 97-110.
อนุสรณ์ แน่นอุดร และพัชราภัณฑ์ ไชยสังข์. (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะเปราะบางและคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของผู้สูงอายุ อำ เภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี. วารสารพยาบาลสภากาชาติไทย, 15(2), 148-160.
อุดมลักษณ์ เวชชพิทักษ์ และประกาศ เปล่งพานิชย์. (2562). การพัฒนารูปแบบการจัดการให้ความช่วยเหลือประชาชนผู้อยู่ในภาวะยากลำบาก และกลุ่มเปราะบางทางสังคมผ่านกลไกกองทุนประชารัฐเพื่อสังคม จังหวัดปทุมธานี. วารสารสหศาสตร์, 5(1), 5-31.
Dye, T. R. (2013). Understanding public policy. (14th ed.). London: Pearson.
Maslow, A. H. (1943). A theory of human motivation. Psychological review, 50(4), 370–396.
Sen, A. (2017). Freedoms and needs. In Human rights (pp. 493-503). Oxfordshire: Routledge.
